Maandagavond vond in de Kleine Zaal van het Concertgebouw een optreden plaats van een opvallend trio: Karin Strobos (mezzosopraan), Felicia van den End (fluit) en Daria van den Bercken (piano). Er is niet veel muziek geschreven voor dit soort trio’s, maar deze drie vrouwen hebben toch een gevarieerd programma weten te maken. De concertavond werd geopend met Una Voce Poco Va een aria uit de opera Il Bariere Di Siviglia van Gioachino Rossini. Een vrolijk stuk wat prima bij de stem en het karakter van Karin Strobos past. Verder bestond het programma voor de pauze uit franstalige werken als Chansons De Bilitis van Claude Debussy en werken van Jules Massenet. In Viens! Une Flûte Invisible Soupire van de Franse componist André Caplet kon Felicia van den End haar vaardigheden op de dwarsfluit tonen. Met prachtige trillers en veel klassieke souplesse speelde ze zeer overtuigend. Ze wist het spanningsveld tussen haar spel en de eisen van het stuk prima te gebruiken en zorgde hiermee voor een magische uitvoering.

Na de pauze kondigde Karin Strobos de compositie Vier Liederen Op Gedichten Van Boris Ryzji aan; dit is een werk van de Nederlandse componist Fant de Kanter. De impact van deze stukken was enorm; het publiek werd overdonderd door het sonore en emotionele geweld van deze liederen. Hoewel de uitspraak van Karin Strobos wellicht wat te wensen overliet, kwam haar stem opvallend Russisch over! Ze wist de klankkleur, die voor dit soort stukken zo kenmerkend is, prima te raken. De componist was in de zaal aanwezig en maakte van de gelegenheid gebruik om de dames te bedanken voor deze prachtige uitvoering. Siete Canciones Populares Españolas is een liederencyclus van de Spaanse componist Manuel De Falla. Het Spaanse karakter van dit werk kwam goed uit de verf. Het is opvallend hoe goed Karin Strobos zich weet in te leven in de stukken; ze raakt iedere keer de juiste toon in haar zang maar ook vooral in haar acteerwerk. Als laatste werk stond Solo For Voice 1 van John Cage op het programma. Met verontschuldigingen voor de grote variatie en met het excuus dat het allemaal zulke leuke werken zijn om uit te voeren werd begonnen aan een zeer markant en opmerkelijk modern stuk. Pianiste Daria van den Bercken kon zich helemaal uitleven op het gevarieerd pianospel, terwijl Karin Strobos haar stem gecontroleerd los kon laten gaan. Hysterische uithalen, niezen, lachen, gillen; niets bleek te gek voor John Cage.

Een enorm gevarieerd programma in een zeer professioneel optreden van drie getalenteerde muzikanten. Het fluitspel van Felicia van den End is haast magisch, het pianospel van Daria van den Bercken solide, krachtig en vol overgave en de stem van Karin Strobos is enorm divers, maar altijd heel menselijk. Samen maken deze drie vrouwen veel waar. Als toegift werd de laatste aria van de opera La Cenerentola gespeeld. En zo was de cirkel rond en konden wij als toeschouwers tevreden naar huis en waren we een belangrijke muzikale ervaring rijker. Verder konden we concluderen dat het werk van Rossini Karin Strobos op het lijf geschreven is. Graag een opera van deze componist met haar in de hoofdrol!