Als recensent zit je altijd in je eentje in de zaal. Een vriend meenemen kan niet, in de pauze over ditjes en datjes praten komt de beleving meestal niet ten goede. Collega Carl en ik besloten daarom eens samen naar een concert te gaan. Hij is van de metal, van Mahler en Sjostakovitsj, ik van heftig swingende barok en Schuberts ingetogen liederen, een concert uitkiezen was dus niet echt een eitje. Toen hij met een voorstel kwam zei ik meteen ‘ja’, dan waren we in ieder geval van die keuze verlost!

Eenmaal naast elkaar tussen de houten panelen van het Muziekgebouw aan ’t IJ bekennen we elkaar dat we niet van Händel (hij) en Haydn (ik) houden. Een uitdaging dus, met louter Haydn en Händel op het programma!

Het Combattimento Consort Amsterdam, dirigent Jan Willem de Vriend en solisten maken het ons gelukkig erg gemakkelijk om van de twee H’s te houden. Bovenop de uitgebreide programmatoelichting leidt Jan Willem de Vriend geanimeerd elk stuk in, waarbij hij meteen met een domper begint: Maarten Koningsberger was een paar dagen geleden zijn stem nog kwijt en zingt alleen Apollo En Dafne, Haydns Applausus vervalt.

Tijd om het stuk te missen krijgt het publiek niet: het Concerto Grosso danst, rockt en fluistert, net als het orkest. De musici staan te trappelen, letterlijk, want ze hanteren een staande opstelling, wat de muziek nog levendiger maakt. De vervanger van Applausus – de sonate in d van Fasch – valt ook goed in de smaak, al is hij niet overal even strak.

En Haydn’s Scena di Bernice? Da’s bijna even mooi als Händel joh! Wat een meevaller! Sopraan Lisa Larsson heeft een glasheldere stem en bezingt het treurige lot van Bernice vol overgave en expressie. In de snelle loopjes en versieringen heeft ze wat moeite om een krachtige lijn te houden, iets waar ze bij Apollo En Dafne ook last van heeft. De net herstelde Maarten Koningsberger laat bij de mini-opera zien en horen wat hij waard is! Hij maakt contact met het publiek, speelt een arrogante maar gevoelige Apollo en van enige haperingen in de stem is niets te merken! Het Apollo En Dafne is een genot om naar te kijken en te luisteren en ook al verandert Dafne in een boom en is Apollo oprecht verdrietig, wij worden er vrolijk van! Waar gaan we de volgende keer heen Carl?