Altijd goed om oude helden nog eens te zien en te hopen dat ze nog net zo goed zijn. Natuurlijk kan dat niet altijd zo zijn. Vorig jaar op Montreal Jazz pakte dat met Boz Scaggs nog uitstekend uit. Scaggs is nog geweldig bij stem, zijn gitaarspel is nog meesterlijk en zijn band was fantastisch. Benson en Scaggs verschillen maar een jaar (Benson is net iets ouder) dus de hoop was dat het net zo goed zou worden.

Kandace Springs mocht als voorprogramma voor Benson de avond openen. Gepresenteerd als de nieuwe hoop in vrouwelijk jazzlandschap konden haar wel heel toegankelijke jazzy songs me echter wederom live maar weinig boeien. Opvallend dat een jonge artiest zich met haar trio in de volledig uitverkochte zaal met een zo lome set presenteert. Hoe opvallend dat alles precies zo als op de plaat klinkt en het vuur dat een live optreden toch zou moeten hebben volledig ontbreekt. Over gemiste kansen gesproken…..

Benson heeft zijn legendarische status alleen al met zijn late jaren zeventig albums Breezin’, In Flight, Livin’ Inside Your Love en het live album Weekend in L.A. (alle door de geweldige Tommy LiPuma geproduceerd) en de door Quincy Jones geproduceerde klapper Give Me The Night optimaal verdiend. Alleen daarom was de opkomst van de 76-jarige artiest al heel mooi en met de gitaar om bleek zijn spel nog net zo genadeloos als voorheen.

Zijn stem was in het begin van het optreden nog wat stroef en dan helpt het ook niet echt als je een klassieker als Love x Love een andere timing meegeeft. De sfeer raakte er ook niet echt beter op doordat hij stukken van zijn nieuwe plaat Walking To New Orleans, waarop hij songs van onder meer Chuck Berry en Fats Domino naar zichzelf trekt, tussen die souljazz klassiekers stopte. Dat haalde de vaart behoorlijk uit de show. Net als die al snel in de set gestopte ballad trilogie met daarin onder meer het volledig uitgekauwde Never Gonna Change My Love For You (en strijkers uit keyboards helpen daar niet echt aan mee) en een wel heel gelikt Masquerade.

Juist als Benson zijn gitaar flink ter hand nam kwam de magie los en werd het concert soms echt heel goed. Zijn spel is nog steeds voortreffelijk en zo heerlijk ritmisch los en rijk in klank en kleur. Het voortreffelijk geluid in de grote zaal hielp daar natuurlijk ook flink aan mee. En naarmate het concert vorderde kwam zijn stem ook wat losser en hoorden we weer de oude Benson zoals we hem zo graag hoorden.

Doordat hij de songs van de nieuwe plaat (die zeker niet slecht is maar binnen het optreden wat buiten de boot viel) niet in het begin van de set had gestopt, wat natuurlijk een veel beter idee was geweest, maar tussen de bekende songs door, duurde het lang voordat het publiek opstond en begon te dansen. Maar toen uiteindelijk de eerste gitaarklanken van Give Me The Night klonken kon het natuurlijk niet anders meer. Met een lekker lang gerekt On Broadway (hoe voorspelbaar en tegelijkertijd hoe fijn) als toegift kreeg het publiek uiteindelijk waar het voor gekomen was.

Van een geheel andere orde was vervolgens het concert in l’ Astral van tubaspeler Theon Cross en zijn trio met onder meer saxofoniste Nubya Garcia. Twee jonge helden uit oost Londen die er altijd volle bak voor gaan. Vorig jaar speelde Cross nog in dezelfde en afgeladen en zweterige zaal met Sons of Kemmet. Dat was een optreden om niet snel te vergeten.

De sporen die Sons of Kemmet al ruimschoots heeft verdiend moet Cross onder eigen naam natuurlijk nog krijgen maar de zaal zat al lekker vol en het publiek was goed enthousiast. Maar wat wil je ook met die stuwende klanken van de tuba, de tegen hiphop en elektronica aanleunende beats van Jake Long en die krachtige klanken van de jonge saxkoningin Garcia?

Het trio speelde een heerlijk energieke set waarbij vrijwel alle stukken van het album Fyah, het debuut van het trio (met dan in plaats van Long, de drummer vanavond, Moses Boyd op drums) voorbij kwamen. Nou ja, wie kan er eigenlijk stil blijven zitten bij tracks als Activate, Candace of Meroe of LDN’s Burning? En ook tracks als Letting Go, Panda Village of The Offerings blijven tracks die het publiek nog lang zullen nablijven.

Wat een heerlijke energie druipt er toch van dit Theon Cross trio af en wat fijn om ze hier als jonge aanstormende helden te kunnen zien.

Foto’s George Benson: Benoit Rousseau