Een mooi initiatief in Oeffelt, het programma Deining van het Veerhuis aldaar dat al voor het tweede seizoen draait en waar cultuur tot leven komt in een divers programma dat gisteravond een cultuur driegangenmenu kende. Voor de culinair aangelegde cultuurliefhebber biedt het Veerhuis daarbij ook vooraf nog eens een fijne maaltijd aan. En, juist omdat het programma ook door de verschillende edities heen zeer gevarieerd is, verdient het aanbeveling überhaupt eens voor jezelf na te gaan wat jij daar aan de boorden van de Maas eens live zou willen ervaren.

Gisteren begon het driegangenmenu uit met een optreden van de Oeffeltse band Oer rondom Jos Kuijpers, liedjesschrijver, zanger en gitarist. Jos bracht eerder al een album uit in het dialect en opende ook met het heerlijk relaxte (Gen) Donker van dat album, Prat Op Plat, destijds opgenomen met medewerking van BJ Baartmans en diens langjarige muzikale maatje Dominique Maassen op drums. Fijne muziek van de vier mannen waarbij het voelde alsof de dialectnummers net iets meer swing hadden dan de Nederlandstalige nummers, maar dat kan een persoonlijke beleving zijn. Het was mooi om te zien in elk geval hoe zeer Oer ervan genoot om de nummers te spelen en het publiek mee te nemen. Fijn voorgerecht zo om de avond te openen.

Het tussengerecht was een presentatie van beeldend kunstenaar Guus Verzellenberg. Hij gaf het publiek een kijkje achter de schermen van de totstandkoming van zijn kunst. Niet zozeer letterlijk in de verschillende processtappen, maar vooral met aandacht voor het papier en de andere materialen waarmee hij materiedruk en paperworks maakt. Fascinerend om de bevlogen kunstenaar aan het woord te horen, mooi om te zien ook hoe hij volop op ging in zijn enthousiasme.

Het hoofdgerecht van de avond was een optreden van Etan Huijs. Heerlijk openend met Marigold Sun waarin hij op zang werd bijgestaan door zowel Kyle Janssen (akoestische en elektrische gitaar) en Jori  van Gemert (toetsen en zang) terwijl Rens van Dijk de contrabas in stelling had gebracht en subtiel de donkere klanken liet horen, zette dat de toon. Fijn akoestisch, klein gehouden. Daarna volgde het eveneens van Dreams In Multicolor afkomstige The Lake, mooi gespeeld in het uitverkochte Boothuis. Ook in kleinere bezetting dan op de EP blijft het een erg fijn nummer en hoe fijn was het om de band de samenzang te horen neerzetten. Kyle vulde de ritmepartijen van Etan aan met subtiel solospel, steeds verfijnd en de bas van Rens klonk mooi vol.

Daarna Cautionary Tales van The Monochrome Veil, geopend door Jori en met Kyle voor het eerst op elektrische gitaar. Bevlogenheid en spelplezier bij alle vier, mooie accenten aangebracht door Kyle, de samenzang en het mondharmonicaspel van Etan. Ja, dat klinkt live ook gewoon zeer fraai. En man, man, hoe geweldig klonken de stemmen hier bij elkaar? Op het album nog de backing van drummer Roel Trommelen die er nu niet bij was, maar de vier weten het nummer met overtuiging te brengen. Kyle speelde de solo vol beleving en tegelijkertijd volledig in dienst van de muziek. Met de wetenschap in het achterhoofd dat Etan nadenkt over muzikale vervolgstappen, was het erg goed om in het Boothuis te zijn. Deze nummers wil je, als liefhebber van ‘s mans muziek, echt een keer live gehoord hebben.

De vier stapten vervolgens in de virtuele teletijdmachine en brachten ons twee nummers van The Secret Us, Lonesome Traveler en Silhouette Dancer: de band genoot zichtbaar, ook van de onderlinge interactie en de nummers werden erg enthousiast gebracht. Ja, Silhouette Dancer miste dan misschien de strijkers van de studio-uitvoering, maar met het spel van Jori en Kyle werd ook dit een erg mooie uitvoering. Dit was al een heel fijne tijdreis zo, maar er wachtte meer nog. De opening van Ghost Town weet je als luisteraar meteen al te pakken en dat was gister niet anders. Rens speelde zijn partijen subliem en de samenzang van Jori en Etan kreeg daarna een heerlijk vervolg in de uitvoering van Josephine en Bobby, het eerste de murder ballad van The Monochrome Veil en Bobby het vervolg ervan, over Josephine’s zoon Bobby. De vondst van deze twee stemmen bij elkaar, ja, het blijft genieten en in deze live uitvoering kwam dat prima tot zijn recht.

Misschien wel zijn bekendste nummer, Little Bird, volgde, maar daarmee was het concert nog niet ten einde. Fijne baspartijen in dat nummer overigens! De afsluiter van de avond was het slotnummer van The Monochrome Veil, The Passenger, een van mijn favoriete nummers uit het Gesamtwerk van Etan dat niet alleen een heerlijk nummer is om te beluisteren maar ook nog eens een boodschap in zich draagt die zeker ook dit jaar weer eens opgeld doet.

Etan Huijs maakte er met zijn band een mooi concert van. Een sfeervolle avond, veel spelplezier, topmuzikanten en een feest aan samenzang en een reis door zijn laatste releases. Het was eenvoudigweg genieten. Wat de toekomst muzikaal gaat brengen, het gaat in elk geval anders worden. Met het schrijftalent dat Etan heeft en wetende dat hij zich steeds met goede muzikanten weet te omringen, is het uitkijken naar wat de toekomst brengt, maar juist deze nummers live te horen, dat geldt voor liefhebbers van americana gewoonweg als aanbeveling.  Als je de kans wil hebben om Etan met zijn band live te zien, kijk dan op zijn website waar ze de komende maanden nog gaan spelen.

Foto’s: Amara Photo’s (met dank!)