BJ Baartmans heeft het maar druk met Limburgers die een beroep doen op zijn tijd en op zijn kwaliteiten; eerst ene Jack voor zijn tweede solo album, nu Etan Huijs uit Venray. Met de bijdragen die BJ levert, betekent dat vaak veel goeds voor de albums. Voor dit album verzorgde BJ niet alleen de productie, hij bespeelde ook de nodige instrumenten tijdens het opnameproces. Zijn veelzijdigheid als muzikant mag naast zijn productionele vaardigheden zeker ook wel genoemd worden. Maar laten we vooral voorop stellen: The Monochrome Veil klinkt om te beginnen als een klok. Puike productie van BJ, petje af!

Daarmee is het met loftuitingen echter nog lang niet gedaan. Dit is een album dat in alles staat als een huis. Liedjes, instrumentatie, spelplezier, stemmen, inhoud van de teksten, geluid. Dat klinkt zo wel heel erg klinisch, maar laat er geen misverstand over bestaan: wat is dit een mooi album! Op The Secret Us  waren we al gecharmeerd van de combinatie van de stemmen van Etan en Jori van Gemert. Die fijne combinatie vinden we direct al terug in het openingsnummer, Ghosttown waar we de confrontatie aangaan met het vasthouden aan oude denkbeelden in plaats van open te staan voor diversiteit, voor vernieuwing, voor andere mensen. De bio geeft aan dat het album polarisatie als onderwerp aansnijdt. Slecht nieuws voor mensen die vinden dat muziek en sociaal-maatschappelijke (of politieke) beschouwingen niet samengaan: het kan prima en het zet je aan het denken. Ghosttown was ook zonder de beschouwende tekst een fijn nummer geweest, qua opbouw. De bewustwording stimuleren is immer een toegevoegde waarde, zeker in deze dagen. En, als het schuren moet, dan maar zo. Mooi nummer!

Met Josephine betreedt Etan met zijn band het donkere domein van de murder ballad. Het is een tweede nummer waarin zijn stem en die van Jori samen klinken. Zeer fraai opgebouwd en verdorie, Jori steelt in dit nummer de show met haar uiterst soepele zang, maar laten we zeker ook niet vergeten hoe Nando van Westrienen hier een zeer sterke rol neerzet. Hij mag het nummer openen met zijn trompet en na een fraaie wals in het midden van het nummers horen we Nando opnieuw. Het nummer is heerlijk opgebouwd en bij die opbouw past ook het uiteindelijk weer terugkeren van de trompet aan het slot van het nummer. Zeer fraai!

Arc is mooi stemmig met fraai vioolwerk van Alex Akela. Fraaie samenzang van Etan en zijn band, waarin Jori naast zang ook piano speelt, rhodes en wurlitzer, waarin Kyle Janssen zich ontfermt over meerdere gitaren, Rens van Dijk bas, contrabas en mandoline speelt en waar Roel Trommelen de drums bespeelt. Americana in Limburgse handen? Zeker wel! Dat is wel vertrouwd. En dan hoeft het dus zeker niet te gaan om regionale bekendheden. Etan en zijn band zetten hier muziek neer die het verdient om breed beluisterd te worden. Ook dit is wederom een topnummer. En ja, de reeks van mooie nummers houdt daar ook niet op. Cautionary Tales is een nummer dat zich uitspreekt, zo klinkt het, over de stap die Etan met zijn muziek zet. Waarschuwingen in de wind slaand? Nee, zo klinkt het niet. Vooral de notie dat de stap die hij met zijn muziek zet, de stap wel moet zijn die hij wil zetten. Onvermijdelijk, gedreven door de muziek, voortgestuwd door wat de muziek hem brengt. Als je wilt weten hoe overtuiging en zelfverzekerdheid op muziek gezet klinken, dan is dit nummer een schoolvoorbeeld ervan. Als dit album het kompas naar de toekomst mag zijn, dan kan Etan als kapitein van het schip met deze bemensing de hoogste golven wel aan.

Wild Are The Waves is de titel van het volgende nummer en ook dat klinkt als een klok. Het nummer is compact, rockt op de grens met country en folk en klinkt tegelijkertijd ontspannen en gedreven. In de tekst nauwkeurige duidingen van alles dat de ‘we’ van het liedje ‘wild’ vinden om tot slot na een heftig intermezzo tot de conclusie te komen dat de ‘we’ van het liedje alle onbekends, ook onbekende mensen, maar ‘wild’ vinden en dat ‘we’ het maar goed moeten vinden dat ‘we’ ze hier niet vinden. Een mooi schurend beeld over het hier en nu, á propos vreemdelingenangst? Nederland, hier, nu?

Last Train Home is een heerlijk rustig nummer, prachtig verklankte verwijzingen naar teksten van Johnny Cash aan wie dit een bijzonder warm eerbetoon is. Klein van opzet, tegelijkertijd mooi rijk van instrumentatie, zonder over de top te gaan. Veil Of Love valt misschien wat uit de toon met zijn ogenschijnlijk vrolijke uptempo aanpak maar met een titel als Veil Of Love is er dus meer tussen de regels te vinden.

The Passenger (Parts 1 & 2) neemt ons mee in een beschouwing over de mensheid. Een mooi intro brengt de hoofdpersoon naar een ver, ver verleden waar hij kennis maakt met onze voorouders. Al reizend door de tijd ziet hij op verschillende plaatsen en op verschillende momenten hoe wij als mensen omgaan met de giften van de natuur, met onze eigen kwaliteiten, met hoe we de kwaliteiten van anderen zien, hoe we met elkaar omgaan, hoe we er steeds in slagen om de strijd met elkaar aan te gaan, hoe wij denken dat we misschien wel leren door de tijd en toch iedere keer overal opnieuw, zij het misschien met een andere naam, dezelfde strijden weer aangaan en nooit echt groeien in het samen leven. Het nummer maakt je stil en is een uitsmijter van jewelste. Mooi passend als afsluiter én passend bij de albumtitel The Monochrome Veil, alles monochroom bekijkend, alhoewel dat misschien ook op Veil Of Love kan slaan. Ik ga toch maar even voor aansluiting op de albumtitel; de teksten van Etan zijn veeleer beschouwend in hun benadering dan cynisch.

Etan Huijs heeft misschien wel schepen en bruggen achter zich verbrand en is verder gegaan op de weg die zijn hart hem ingaf. Om op die weg te slagen heeft hij niet alleen zijn eigen kwaliteiten als songschrijver en als zanger; hij weet zich omringd door een zeer vaardige band met daarin ook de bijzonder fraaie stem van Jori van Gemert. Daarbij stort de band zich net als Etan zelf met zeer veel enthousiasme op het maken van deze muziek. Het zinnetje “Every band member brought their creativity to their own parts.” Dat is mooi veelzeggend. En bekijk daarvoor ook de clip van Ghosttown. Etan legt nadrukkelijk zijn sociaal-maatschappelijke betrokkenheid in de teksten en weet dat te doen met zeer aansprekende muziek. Niet alle nummers dragen dat in zich; het is de variatie in en tussen de nummers die het album compleet maken. Na The Secret Us een opvolger maken die hetzelfde niveau zou bereiken, was een uitdaging. We gaan er niet om heen draaien, daarin is Etan Huijs geslaagd, met vlag en wimpel. Vanzelfsprekend, de samenwerking met BJ Baartmans heeft bijgedragen aan hoe het eindresultaat klinkt, in meerdere opzichten. Er mag zeker ook stilgestaan worden bij de fraaie arrangementen; alle bijzonder smaakvol. Maar de basis van het album is natuurlijk wel wat er aan muziek en teksten ligt en daar heeft Etan de grootste hand in gehad. Eindoordeel: een regelrecht topalbum!