In Rusland zijn opera’s voor kinderen eigenlijk heel gewoon. Ik heb voorstellingen gezien van De Liefde Voor Drie Sinaasappelen van Prokofiev en Het Sprookje van Tsar Saltan van Rimsky-Korsakov waarbij het stikte van de kinderen. Het is een drukte van jewelste, maar dat is het absoluut waard. De onbevangen reacties van de kinderen zijn zo heerlijk oprecht en zorgen voor een frisse kijk op een vaak iets te elitaire kunstvorm.

De Staatsopera van Tatarstan is geen onbekende bij operaminnend Nederland. Al jaren voert dit gezelschap allerlei opera’s uit in verschillende theaters in ons land. Afgelopen zaterdag 5 en zondag 6 november voerde zij een familievoorstelling uit van Die Zauberflöte van W.A. Mozart in het Nieuwe De La Mar theater. Volgens de website van het theater: “Deze uitvoering van de Staatsopera van Tatarstan, heeft een magisch-realistische enscenering; compleet met draken, geheime deuren, goede en kwade toverkrachten en zelfs een paar toverleerlingen. Een opera die alle leeftijden en bevolkingsgroepen aanspreekt.”

De draak bleek een slang, de geheime deuren waren lang niet zo geheim en er werd eigenlijk niet getoverd. Toch werd er duidelijk aandacht besteed aan de jongere bezoekers. De kleurige en opvallende kostuums sorteerden effect. Er werd moeite gedaan om het podium levendig te houden; jongelui verkleed met maskers brachten en haalden allerlei rekwisieten. Gaandeweg nam deze actie af en werd het toneel statischer. De vrolijke Papageno sprak Lukas (7) het meeste aan. De Koningin van de Nacht zong prachtig, maar kon mijn jongste niet bekoren. Ze kon de bijzondere zangstukken goed aan, maar leek toch iets te geconcentreerd en te gespannen. Hierdoor kwamen de moeilijke gedeeltes wat gekunsteld over. Lara (9) volgde het verhaal via de boventiteling en ook zij genoot van Papageno, maar zeker ook van Pamina en Tamino. Deze laatste zorgde voor een degelijke, maar verre van inspirerende bijdrage. Pamina zong en acteerde beter, maar ook niet echt overtuigend. Sarastro kon mijn kinderen in het geheel niet boeien. Zijn statige aria’s waren domweg te saai, hoewel de zanger een mooie stem had. De eerste acte was levendig en onderhoudend, maar na de pauze had vooral Lukas erg veel moeite om rustig te blijven zitten. Ook mijn aandachtspanne werd danig op de proef gesteld; het tempo van de muziek lag erg laag en de vele herhalingen maakten het een lange zit tot het einde van de voorstelling.

De meeste opera’s bevatten moord en doodslag en zijn muzikaal en qua enscenering te overweldigend. Wellicht zou een aangepaste versie van Die Zauberflöte, waarbij de muziek en de zang drastisch ingekort zou worden, een mogelijkheid kunnen bieden om ouders hun kinderen mee te laten nemen naar de opera. Er is natuurlijk altijd nog de mogelijkheid om een bewerking van Frank Groothof te bezoeken, maar dat is toch echt iets anders dan een opera.