De polyritmische eindbazen van Meshuggah

Meshuggah bestaat 25 jaar en dat willen de Zweedse techneuten vieren. De gerenommeerde metalband vierde gisterenavond hun verjaardagsfeestje in een afgeladen Melkweg met uitpuilende balkons, waar fans door gelijkgestemden werden omringd en gehuld werden in een sluier van zweet, bier en wiet.

Als je Meshuggah ooit live hebt aanschouwd, weet je dat je niet teleurgesteld naar huis zult gaan. De metalgiganten zijn ongeëvenaard in hun technische, strakke spel en overdonderen je met een polyritmische muur van geluid en geweldig getimede lichteffecten. Daar zijn heel wat bloed, zweet, tranen en productie-programmeeruurtjes aan vooraf gegaan. Meshuggah is een gedisciplineerde en technische band, ja, maar de techniek en discipline vormen vooral een onwankelbare basis voor hun virtuositeit en authenticiteit.

In het publiek zag ik moshpitmoeie, bezwete, ontblote bovenlichamen en klevende metalmanen. En er werd gecrowdsurft. Het lukte één concertbezoeker ook bijna om vanaf het podium de zaal in te springen. Helaas, hij werd op het laatste moment tegengehouden door een beveiliger. Bier vloog door de lucht, de omgevingstemperatuur steeg aanzienlijk. Het was met recht een feestje.

Meshuggah is zo constant in hun spel, dat je je kunt afvragen of dat niet saai wordt op een gegeven moment. Niets is minder waar. Lompe vetheid verveelt namelijk nooit. De band was gisterenavond één brok concentratie en bracht moeiteloos hun complexe arrangementen ten gehore, zoals zij dat altijd doen. Maar gisterenavond was geen doorsnee Meshuggah-avond. Er was ruimte voor oud werk. “Dit horen jullie eens maar nooit weer”. Het was prachtig om de oude Meshuggah live te horen en om bevestigd te zien dat de band zich in de loop der jaren steeds is blijven vernieuwen. Fans van het eerste uur konden hun hart ophalen en de afwisseling van oude en nieuwe nummers bracht een prettige variatie in de set.

Maar waar is de visuele ritmiek op het podium gebleven? En dan heb ik het niet over de sublieme lichtshow waar Meshuggah iedere keer weer mee weet te verbazen. Nee, we misten de Meshuggah die indruk maakt als headbangende eenheid, het alles verorberende podiumbeest. Is er routine in hun optredens geslopen? Hebben ze geen zin meer in headbangen? Het is een klein puntje van kritiek, dat in positieve zin wordt overschaduwd door hun briljante spel en de geweldige sfeer in de zaal. Als Meshuggah een feestje viert, dan zul je het weten ook.