×

Recensie

Metal

05 april 2022

Meshuggah

Immutable

Geschreven door: Hendrik Vanhee

Uitgebracht door: Atomic Fire

Immutable Meshuggah Metal 4.5 Meshuggah – Immutable Written in Music https://writteninmusic.com

De plaattitel zet er meteen voor iedereen de deur mee open. Het Zweedse monument Meshuggah, al 35 jaar met zijn eigen keurmerk op eenzame hoogte metallierend, van daar z’n grenzen verleggend en daarvoor in het kennersgild al die tijd vol bejubeld, bewijst hier nog maar eens hoe ‘immutable’ sterk z’n extreme, alternatieve metal er anno 2022 wel voorstaat. Al is vóór die tijd het gros van de zieltjes intussen allang gewonnen, toch ziet Meshuggah zich nog niet direct tot een kolos verstenen. Want met zijn verbazende spelvreugde, verbetenheid en energie staat het hier z’n nieuwe Meshuggah-libre te shaken tot weer een geëvolueerde coctail met gedurfd frisse smaken.

Zes jaar later komen ze met een diversiteit van 13 verse woedeuitbarstigen of dito rustpunten, uitgesmeerd over hun langste werkstuk so far, 66 minuten onveranderlijke Meshuggah-sound. Vol hoogtepunten, zeer wel te verstaan.

Het Broken Cog-experiment, een unieke drummer Tomas Haake en een loodzwaar chuggende gitarist Mårten Hagstrom leiden de dans. Door industrieel beton gestut spervuur van krachtige chugs en staccato-tomtoms trekt onheilspellend binnen, Dick Lövgren’s superb knallende bas ondersteunt, spookachtig langs elkaar zwevende gitaarlijnen, Jens Kidman begint z’n lange verwrongen fluistering. Clean en naadloos past die in de metalen jas die Hagstrom en Fredrik Thordendal hem almaar boosaardiger aanpassen. Dreigend! Het raderwerk is gebroken en de waarheid is dat de mensheid heeft gespuugd op zijn ultieme doel en de echte waarheid daarbij zelfs geen moment in zicht heeft gehad. Waar leidt dit heen?

Topnummer The Abysmal Eye – met schitterende clip! Angst en ontmoediging zetten zich onvermoeibaar verder in kwaadaardig geschreeuw, ziedende kickdrums en tremologitaren. Het mensdom on the run, de massa volgelingen van groot, niet te vatten kwaad groeit, scheppers van een nieuw Frankensteinmonster, Artificiële Intelligentie. Het creatuur staat vol brandend op de plaatcover, losgebroken uit zijn kwantumgevangenis vervolgt het zelfvernietigend zijn weg, alles verpulverend wat het beroert. Werveling van polyritmische bombast in de drums, kwaadaardige grunts, griezelige synths en vooral de magie van Meshuggah’s fenomenale, zo kenmerkend complexe djent-riffing.

Meesterlijk jumpende drums begeleiden de brutale thrasher Light the Shortening Fuse, geweldige groove, vloeiende, razende accusatie over hoe sociale media met idiotie en desinformatie tot verneukers van de leefgemeenschap zijn verworden. Weer muteert de textuur van het stuk voortdurend, want Meshuggah’s virtuositeit bepaalt de richting.

Het creepy Phantoms, Tool-verwante song volledig steunend op de itererende drums en intense chugs. Kidman’s fenomenale keelgat heeft het over trieste herinneringen en spijt over wat voorbij is. Geweldig geconstrueerde song, weer gebaseerd op transcenderende repeat, meeslepend dit van begin tot einde.

Ligature Marks, de loodzware jam staat stil bij sadisme en masochisme op spiritueel niveau. Eén grote wenteling van vervaarlijk huilende leads, catchy riffs en keelzang op ritmiek van onvermoeibaar doorrommelende oorlogsdrums en grimmige bastonen. Eindigt het dan toch abrupt in een fraai melodische climax.

Het voortdurend in hoog tempo verspringend God He Sees in Mirrors komt op. Op en top hedendaags, over het individueel welzijn dat wordt geknecht door tirannen die zich in hun glimmende spiegels als goden zien. Eén brok woedende extremiteit en complexiteit van doorriffende gitaren, indringende atonale solo’s als draaikolken cirkelend boven chaotisch hossende bas en drums.

Het fascinerende They Move Below, langste compositie pal in het centrum van het album. Nee, het moet inderdaad niet onophoudelijk brute kracht zijn. Het start als Meshuggah’s elegantste ambient-instrumental, want eerst breekbare rust, blijmoedig lijkende melodische gitaar en onmerkbaar in elkaar overlopende progmuzieklijnen. Maar toch, ja, hortend en stotend monden de gitaren weer uit op een verpletterende confrontatie van geweld en lompe metalhoekigheid. Sturend als loeiende sirenes deemsteren de elektrische snaren uiteindelijk weg in die heerlijk langerekt uitbloeiende riff.

Kaleidoscope, bijna huppelende Rage Against The Machine-rockriff. De destructieve dans wordt gestuurd door meedogenloze drums, vol groezelige gitaren en gebrulde lyrics die onverkort altijd precies op hun plaats landen. Kidman blaffend over nood aan iets als kaleidoscopische doorkijk om de de realiteit te zien zoals hij echt is, voorbij alle onrechtvaardigheid en leugens dus. Nieuwe tsunami van het Meshuggah anno 2022!

Het explosieve Black Cathedral bant dan even de drums. Sinistere kathedraal met een vuile black-metalsound, vol dissonant kruipende gitaren, precies twee minuten durende agressieve, non-stop-ritmische snaren als ingeleide voor I Am That Thirst.

Deze bijna catchy thrasher, I Am That Thirst, met z’n aan- en afkomende furiositeit, melodische gitaarlijnen en Kidman nu verbolgen fulminerend over de ongebreidelde zucht naar rijkdom en onsterfelijkheid. Het immense Meshuggah-vernuft weer geïntegreerd in één high-tech-compositie, in perfect evenwicht gehouden tot en met de laatste groteske noot.

Komt daarop het in de groove verwarring uitschallende The Faultless. Wilde rit, drumdonderend opstartend met de gitaren voortdurend bruut en tranceverwekkend op repeat, dan weer eens jazzy solerend. Grommen over hoe verkeerde woorden kunnen folteren en velen er gewoon nooit rekenschap over geven. Met Tomas Haake en Mårten Hagström als extra duellerende zangers. Kidman’s sluipend kwaadaardige stem vol doemverwensingen zakt weg in steeds akeliger diepten.

De laatste verbijsterend zware Meshuggah-uitbarsting Armies of the Preposterous is een woest deathmetalpamflet tegen de heropkomst van neonazisme en extreemrechts wereldwijd. Perfect getimed, oorverdovend brutaal opgebouwd, met explosief aanvallende groove.

De finale, delicate instrumental Past Tense dan, schone, sonore, uitgeklede gitaarsong als schrilst mogelijke antithese van rust, harmonie en trieste melancholie, een subtiele filmische aftiteling na de horror van een voorbije orkaan.

Wat is dit Meshuggah toch cool, consistent en onstuimig Meshuggah gebleven! Nog steeds klinkt geen ander in het genre als deze founding fathers. Ook in dit verse metalverhaal ademt onverminderd hun zoektocht naar vooruitgang en avontuur. En niet te vergeten, het is uitermate sfeervol geworden. Maatschappelijk betrokken als ze zijn, zetten ze je in hun lyrics ook aan het denken, houden ze met kritische boosheid voor jou de vinger aan de pols van hun hier en nu.
Maar vooreerst en tot blijdschap van iedereen razen ze, met afranselende techniciteit en alleen maar essentiële riffs goed voor de leerschool straks, met donderslagen en bombardementen, nog steeds gezwind over de scene. Al wat ze daarbij voorleggen is precies bedacht, tot in de kleinste hoekjes uitgepuurd en in de opname hier in z’n geheel schitterend geproduceerd.
Uiteindelijk is het ook een wat speciale, zelfs toegankelijke plaat geworden. Waarop het vooral echt niet overal meer aanval moet zijn wat de klok slaat. Meshuggah beslist nu bij wijlen zelf waar hun tomeloze agressie eventjes kan worden gedimd met cleane zang, zoals in de opener, of met een meer ingetogen instrumentenarsenaal her en der.

Dat ‘Immutable‘ dan weer… In tegenstelling tot de plaattitel is het toch wel precies Meshuggah dat in de metal ‘verandering’, als synoniem voor grensverlegging, heeft verankerd. Des te meer waar is dit voor een verfijnd album als dit, dat continu sterk is, dat iedere compositie op z’n terechte plaats heeft, waar samenhang heerst, waar alles juist zit tot in z’n finesses.
Hier komt, na ObZen, Koloss en The Violent Sleep of Reason, jaren na datum, dus toch nóg maar eens een regelrechte klassieker van Meshuggah. Op basis van dit prachtig werkstuk is dan ook ook deze bescheiden conclusie ‘immutable‘.



  1. Broken Cog
  2. The Abysmal Eye 
  3. Light the Shortening Fuse
  4. Phantoms 
  5. Ligature Marks 
  6. God He Sees in Mirrors 
  7. They Move Below
  8. Kaleidoscope 
  9. Black Cathedral
  10. I Am That Thirst 
  11. The Faultless 
  12. Armies of the Preposterous 
  13. Past Tense