L’Amour Des Trois Oranges is een satirische opera van de Russische componist Sergei Prokofjev. Het is een sprookje over een chronisch melancholische prins die enkel genezen kan worden door te lachen. Dat blijkt een schier onmogelijke klus totdat de heks Fata Morgana per ongeluk omver gestoten wordt. De prins lacht zich een kriek en de diep beledigde heks vervloekt hem tot verliefdheid voor drie sinaasappels. De kolderieke en doldwaze gevolgen hiervan zorgen voor een heerlijk vrolijk spektakel.

Zoals bij zoveel geniale werken was de première van deze opera geen onverbloemd succes. Het ontbreken van aria’s en het op de hak nemen van de theaterwereld zorgden voor veel aversie bij zowel het publiek als de pers. Pas zo’n dertig jaar later zouden de vooruitstrevende structuur en de nieuwe mogelijkheden op waarde geschat worden en sindsdien wordt de opera regelmatig uitgevoerd in verschillende gerenommeerde operahuizen. Zo ook dit seizoen bij De Nederlandse Opera in het Muziektheater in Amsterdam. Tijdens de middagvoorstelling op zondag 10 maart konden mijn dochter en ik genieten van een prachtige reprise voorstelling van de enscenering uit 2005. Het Residentie Orkest en het Koor van De Nederlandse Opera stonden onder muzikale leiding van de Tsjechische dirigent Tomáš Netopil. De regie en de kostuums waren in handen van Laurent Pelly met choreografie van Laura Scozzi, het decor was van Chantal Thomas en het licht was van Joël Adam. Dit team zorgde voor een visuele ervaring die geheel trouw bleef aan het verhaal. Geen vervreemdende gebeurtenissen, maar een heerlijke continuïteit en waarheidsgetrouwe representatie. Dit betekende niet dat het een saai sprookje werd; integendeel! Het geheel aan visuele aspecten was rijk aan dynamiek en energie; de opera is hiervoor zeer geschikt.

De Franse bariton Philippe Rouillon was een constante factor in deze opera. Zijn acteerwerk was beperkt tot een minimum, maar dit werd volkomen gecompenseerd door zijn heerlijk diepe stemgeluid. Hiermee gaf hij diepte en karakter aan zijn rol als klaverkoning. Een glansrol was weggelegd voor de Poolse bas Lukas Jakobski; hij speelde de kokkin. Hij leverde een zeer passende interpretatie en zorgde daarmee voor een prachtige vertolking van een belangrijk komisch element in deze opera. De prachtige fluwelen stem van de Argentijnse bas Nahuel di Pierro contrasteerde mooi met de Amerikaanse mezzosopraan Letitia Singleton. In hun rollen als respectievelijk Leandro en Clarissa vulden ze elkaar goed aan en zorgden ze voor haast slapstick-achtige momenten in hun samenspel. De sopraan Anna Shafajinskaja was onherkenbaar geschminkt en verkleed als Fata Morgana en gaf haar rol vooral veel inhoud via haar expressief acteerwerk. Dit geldt eigenlijk voor de hele cast; door de moderne structuur van deze opera was het de mimiek en choreografie vele malen belangrijker dan de zang. En met zulke krachtige acteurs als de Oekraïense tenor Serghei Khomov als Troufaldino en de Nederlandse bariton Quirijn de Lang in zijn rol als Pantalon wordt L’Amour Des Trois Oranges een sprookje van een opera. Een zeer geslaagde productie van De Nederlandse Opera en een absolute aanrader voor de beginnende operaluisteraar.