In Götterdämmerung wordt alles nog eens dunnetjes overgedaan: het verhaal uit de voorafgaande drie opera´s wordt bijna tot in den treure herhaald. Dat doet een beetje vreemd aan, maar het meest bizarre van deze opera is natuurlijk het gebruik van een toverdrank. En niet één keer! Tot twee keer toe drinkt die sufferd van een Siegfried uit een beker van de hand van zijn grootste tegenstander. Het genie van Wagner staat qua muziek minder tot discussie. In Götterdämmerung lijken alle leidmotieven terug te keren. De componist zit niet echt verlegen om melodieën, hij schudt ze als het ware uit zijn mouw. Götterdämmerung is wel degelijk de vervolmaking van het sprookje dat Der Ring Des Nibelungen heet.

Het decor van dit laatste deel is het minst indrukwekkende, hoewel de enorme balk die voor een groot deel boven het publiek hing enkel respect wist af te dwingen. De enorme trap zal menig opera-zanger parten hebben gespeeld. De meeste van hun zien er niet uit alsof ze vaak een rondje trimmen en toch moesten sommigen nogal vlot omhoog. De climax aan het einde viel me nogal tegen. Een paar tl-buizen die uit het podium rezen en een speer die met een knal door het achterdoek verscheen. Een eerdere climax was eigenlijk indrukwekkender: de tweede akte werd afgesloten met vlammen.

Maar waar het allemaal om ging is natuurlijk het zingen en acteren. Dat zat voor een groot gedeelte wel goed. Catherine Foster was een indrukwekkende Brünnhilde. Op een bijzondere manier speelde ze de verliefde en de verraden vrouw. Ze was een krachtig personage en ze zong met veel emotie. Stephen Gould heeft een prachtige stem en zong en acteerde als Siegfried zeer overtuigend. Beide zangers konden erg hard zingen, maar waren ook in staat veel subtiliteit in hun stemmen te leggen.

De meest opvallende zanger was de Oostenrijkse bas Kurt Rydl. Zijn techniek in zijn vertolking van Hagen had een enorm vervreemdend effect; zijn karakter kreeg hierdoor een mystieke en sprookjesachtige inslag. Ik was er zelf niet zo weg van, maar wist wel het effect ervan te waarderen. Daarnaast waren het acteer- en zangwerk van Alejandro Marco-Buhrmester als Gunther en Astrid Weber als Gutrune zeer overtuigend. Hun mimiek en gedrag waren zeer passend en aanwezig zonder overdreven te worden. De reacties van broer en zuster waren erg menselijk, waardoor ze veel sympathie kregen. In deze sprookjeswereld waren zij de enige menselijke wezens.

Götterdämmerung is het laatste deel van de opera-cyclus Der Ring Des Nibelungen van Richard Wagner. Vier opera´s in drie dagen en een vooravond; je moet wel helemaal gestoord zijn om zoiets vol te kunnen houden. De voorstelling van donderdag 14 november duurde van half zes tot elf uur, inclusief twee broodnodige pauzes. Eind januari en begin februari krijgen we de kans om de Ring te aanschouwen zoals het eigenlijk hoort, maar dat is toch alleen maar iets voor echte hardcore fans van Wagner!