Met een eerste optreden van tromboniste Nabou Claerhout, die deze editie Artist in Residence is, en één van de Franse contrabas jazzlegende Henri Texier met zijn trio, was de eerste avond van Brussels Jazz festival gelijk weer een warme binnenkomer. Het voelde als een terugkeer naar lang geleden en wat een hartverwarmend gevoel gaf dat.

Vorig jaar nog moest het festival maar enkele weken voordat het zou worden gehouden afgeblazen worden vanwege Covid en de Belgische regeringsmaatregelen. Was ineens zelfs de gehele maand januari dicht. Het betekende de tweede afgelaste editie van wat één van de beste wereldwijde jazzfestivals genoemd mag worden. Maar gelukkig, Covid ligt achter ons en we kunnen weer.

En verrassende keus mag Claerhout als Artist in Residence zeker genoemd worden. Ze is zeer getalenteerd, tegelijkertijd staat ze nog aan het begin van haar carrière. Maar de keuze pakte op de eerste avond gelijk goed uit. In gezelschap van drummer Jamie Peet en gitarist Reinier Baas, beiden natuurlijk afkomstig uit Nederland, zette ze haar opleiding aan het conservatorium van Rotterdam direct even in het licht.

Met het avontuurlijke spel en de grote ervaring van Peet en Baas als basis was het voor Claerhout fijn spelen. Al helemaal voor een uitverkochte grote zaal en het eerste concert van een reeks van drie tijdens het festival. De composities, alle van de hand van Claerhout, klonken gelaagd en sterk, maakten kortom indruk (daarnaast: de afsluittrack van de set was van de hand van Baas en één van de favoriete tracks van Claerhout).

Natuurlijk is zo’n eerste concert als Artist in Residence spannend, maar Peet en Baas gooiden er meteen zo ontzettend veel klasse in dat ook Claerhout van kiet af vol zelfvertrouwen begon. Ze speelden een mooi opgebouwde set waarbij alles wat het spel van deze drie muzikanten zo bijzonder maakt in terugkwam. Overtuigend en hartverwarmend.

De bijna 78-jarige Texier had een trio meegenomen waarin zijn zoon Didier ook alweer 30 jaar meespeelt op sax en klarinet. De veelbelovende drummer Goutier Garrigue vervolmaakt het trio dat op deze eerste avond een fijne set speelde. Texier is een fabuleus contrabassist die moeiteloos zijn tonen weet te vinden. Heerlijk om te zien en horen. Zijn zoon en Garrigue volgen moeiteloos.

Texier, die in zijn carrière met ongeveer iedereen binnen de internationale jazz speelde (van Ornette Coleman naar Don Cherry, Joe Lovano en Lee Konitz), hoeft niets meer te bewijzen dus de set die ze speelden was niet echt uitdagend, vooral ook heel gedegen en sympathiek. Het vuurwerk in de set kwam vooral van Garrigue die maar eens liet horen wat voor geweldig talent hij is.

De set die het trio speelde was op festivalmaat geschreven met iets voor iedereen. Al lag de nadruk dan wel op iets voorspelbaar (en zo’n evergreen als Besame Mucho is nu echt wel een flink aantal keren teveel gespeeld…) maar het trio liet wel een prima sfeer achter. Een sfeer die met een vele mensen dansend voor de afsluitende DJ-set van de avond weer die legendarische Brussels Jazz sferen van weleer naar boven haalde.

Een heel goed moment dus voor een verfrissende Belgische pint (of een paar meer…) en je even helemaal in die fijne Flagey jazzfestival sferen te mengen. Want wat extra merkbaar was gisteren: wat hebben we dat ontzettend gemist!

Foto’s Claerhout/Bass/Peet/Texier(2): Olivier Lestoquoit
Foto Texier(1): Cindy De Kuyper