De zondag van Brussels Jazz was een overvolle laatste dag met een reeks van muzikanten van het vermaarde ECM label vanaf halverwege de middag. Maar de zondag trapte eerst in stijl af met een noeste wandeling naar een concert in de toren van het fameuze Flagey gebouw.

Met twee kleine groepen belangstellenden mocht er voor het eerst in de historie van het festival een wandeling naar de toren worden gemaakt, waar op deze bijzondere plek de contrabassiste Anneleen Boehme een kort solo-optreden gaf. De begaafde bassiste, natuurlijk bekend van het geweldige LABtrio, speelde een begeesterde set die met het prachtige uitzicht erbij voor extra emoties zorgde.

Daarna was het afdalen naar één van de vier vermaarde studio’s die zich op hoogte in het gebouw bevinden voor een experimenteel optreden van Artist in Residence Nabou Claerhout (trombone) en zangeres/electroniste Lynn Cassiers. Een samenwerking die een broeierig en spannend geheel opleverde. Volledig geïmproviseerd en in de schemerzone gespeeld. Een sterk optreden dat voorbij was voor je er erg in had (toch 35 minuten geklokt…) en misschien wel Claerhouts mooiste spel liet horen. Juist omdat er ook helemaal geen druk meer op lag.

De grote aanwinst op het laatste moment aan het festival was het draaien van de fascinerende jazzfilm Music for Black Pigeons. Een film gebouwd rondom gitarist Jakob Bro (zijn albums worden op ECM uitgebracht) en die met muziekvrienden als Bill Frisell, Joe Lovano, Thomas Morgan, Joey Baron een ode is aan overleden bevriende jazzhelden als Lee Konitz en Paul Motian. Tegelijkertijd is de film een exploratie in de denkwijzen van jazzmuzikanten over hun muziek en hun leven daarin.

Het is een magistrale film, ronduit overweldigend, hoewel de documentaire, die de film eigenlijk is, eigenlijk heel veel rust in zich herbergt. Het is een intens gebracht verhaal op een wel zo prachtige manier gebracht dat je em terstond weer wilt kijken. (Later meer…)

Het optreden van pianiste Julia Hulsmann en haar kwartet band was al begonnen voordat dat de film klaar was en viel me wat rauw op mijn dak (tja, dat krijg je met een overvol programma) en ik hield het er, hoewel er fantastisch gespeeld werd uit de songbook van haar laatste album The Next Door, een klein half uur uit. Dus snel maar even in de herhaling in deze.

Dan was het optreden van de Noorse saxofoniste Mette Henriette een flink stuk gemakkelijker op te pakken. De verstilde composities klonken zeer smakelijk in de grote zaal van Flagey waar Hendriksen met piano (Ayumi Tanaka) en cello (Tanja Orning) de composities van haar nieuwe album Drifting voorstelde. Composities die een verstilde sfeer uitdragen en in de handen van deze die vrouwen zowel subtiel als technisch hoogbegaafd hun weg naar het publiek vonden. Een prachtig rustpunt op de middag in elegante sferen.

De verrassing, eigenlijk op voorhand al verwacht, kwam van pianist Wolfert Brederode, drummer Jasper van Hulten en het Matangi Quartet. Met het prachtalbum Ruins and Remains en een uitgebreide en succesvolle tour door Nederland reeds achter de rug in het najaar klonk het gezelschap prachtiger dan ooit. Natuurlijk is de akoestiek van die benedenzaal, de fameuze Studio 4, echt geweldig en met dit gezelschap klonk alles nog mooier dan die al zo fraai klinkende plaat.

De plaat, waarvan het thema het einde van de Eerste Wereldoorlog is, werd in z’n geheel gespeeld en wederom werd duidelijk dat dit muzikale verhaal tot de indrukwekkendste muziek van de laatste decennia uit Nederland gerekend kan worden. Brederode schreef een imposante set composities die zo in z’n geheel gespeeld, met een wel heel erg mooi en goed spelend Matangi Quartet, juist live zijn emoties openbaart.

Het optreden van de gelauwerde pianist Benjamin Lockner kon daar, ondanks zijn geweldige band met Manu Katché op drums, Mathias Eick op trompet en Jérome Regard op contrabas niet meer tegenop. Of het was de overdaad aan muziek die ik de afgelopen vier dagen in mijn hoofd had gekregen natuurlijk. Want de band klonk echt wel fantastisch met al die composities die hun gezamenlijke Last Decade zo goed maakt.

Natuurlijk is Katché een stralend middelpunt met zijn onbevangen , expressieve drumspel en legt ook Eick met zijn markante trompetspel een grote nadruk op het bandgeluid. De wederom volledig uitverkochte grote zaal (Studio 1) kon er geen genoeg van krijgen en kreeg alles wat men wilde.

Ondanks alle weldaad aan muziek was wellicht het allerbeste nieuws dat we vandaag hoorden dat Brussels Jazz volgend jaar ‘gewoon’ weer een 10-daagse editie krijgt. een betere afsluiting van het festival konden we niet krijgen. Brussels Jazz festival in Flagey is een meesterlijk jazzfestival waarvan deze wereld er maar heel weinig kent. Elk jaar weer een gelukzalig gevoel dat ik daarbij mag zijn.

Foto’s: Olivier Lestoquoit
Foto (overzicht): Patrick van Vlerken