Camel, Moonmadness in Tivoli Vredenburg
Camel werd in 1971 opgericht toen Andy Latimer, gitaar en fluit, Andy Ward, drums, Doug Ferguson en Peter Bardens, toetsen, zich bij elkaar voegden in de band die in eerste instantie nog The Brew heette. In 1974 bracht de band Mirage uit, hun tweede album dat na het wat teleurstellende debuut behoorlijk succesvol bleek. Het daarop volgende (Music Inspired By) The Snow Goose, gebaseerd op een verhaal van Paul Gallico werd een nog groter succes. In diezelfde bezetting nam de band Moonmadness op. Ook al weer een succesvol album. Tegelijk was dat het laatste in de originele bezetting van de band. Inmiddels is alleen Andy Latimer nog over van die allereerste bezetting.
En zaterdagavond vormde Moonmadness de hoofdschotel van wat Camel aan een gretig Vredenburg presenteerde. Er slingerde zich voor het concert een behoorlijke rij door de hallen van Tivoli Vredenburg.Het was een drukte die je misschien zou verwachten bij de nieuwste sensatie op popgebied, maar zaterdagavond ging het toch echt om Camel, de band rondom meestergitarist Andy Latimer. Het aandeel jeugdigen in de wachtrij was beperkt, maar hun aanwezigheid maakte helder dat de muziek van Camel niet leeftijdsgebonden is. Even na achten schalden de openingsklanken van Aristillus door de grote zaal en het publiek reageerde enthousiast. De band kwam op, Pete Jones, de multi-instrumentalist en het brein achter Tiger Moth Tales op toetsen en zang, Denis Clement op drums, Colin Bass op bas en zang en tot slot de meester zelf, Andy Latimer, op gitaar, fluit en zang en de zaal werd nog enthousiaster zelfs.
Waar met het spelen van het hele Moonmadness geen verrassing verwacht mocht worden voor wat betreft de inhoud van het eerste deel van de avond, gold dat zeker niet voor de manier waarop de band de nummers deze avond speelde. De nummers werden messcherp gespeeld en de band klonk zo gretig als jonge honden. Des te opmerkelijker die gretigheid wetende dat Andy eerder deze week nog concerten skipte in verband met een opkomende longontsteking. Los van wat stroeve zang was er echter weinig aan te merken op de kwaliteiten van de band. Het feit dat Andy daarbij het grootste deel van de tijd zat, geplaagd door een hernia, deed evenmin iets af aan de gretigheid van de band.
Mooi om te horen hoe nummers als Song Within A Song en het stoer stuwende Chord Change klonken alsof ze nog maar onlangs waren opgenomen en niet al meer dan veertig jaar oud waren. Spirit Of The Water, fraai gezongen door Colin Bass was daarbij een mooi contrast dat juist heel sereen overkwam. Daarna was het tijd voor het erg mooie en door de heren samen gezongen Another Night waar Denis Clement zijn vurigste drumpartijen ten beste gaf. Na Air Born volgde nog een erg sterke uitvoering van Lunar Sea waarna de band voor een korte pauze het podium verliet. Heerlijk hoe in het slotnummer van Moonmadness Pete Jones de saxofoon ter hand nam en die zeer bedreven speelde alsof hij niet zozeer een prima pianist was, maar vooral een blazer.
Na de pauze was het tijd voor een reis door de tijd. Eerst was er Unevensong van het mooie Raindances album. Daarna van I Can See Your House From Here het erg mooie Hymn To Her, gezongen door Pete Jones. Het uit 1991 stammende Dust And Dreams was met drie nummers sterk vertegenwoordigd. De band zocht en vond een eigen weg in de nummers en speelde met de manier waarop ze intro’s neerzette of tussenstukjes speelde. Daarbij was het vooral Andy die de lead nam in hoe er dan geïmproviseerd werd. Het titelnummer Rajaz van het gelijknamige album leverde ook een fraaie improvisatie op waarbij de hele zaal klapte op het ritme van de loop van kamelen. Een ludiek moment. Daarvoor was er nog het intense Coming Of Age van Harbour Of Tears en het werd gevolgd door het geliefde Ice van I Can See Your House From Here. Hoe kon het ook anders, de reguliere set werd afgesloten door Long Goodbyes. Toegift Lady Fantasy rondde het concert van Camel sterk af. Hopelijk komt de band nog een keer naar Nederland zodat er opnieuw genoten kan worden van zulke sterk gespeelde en overtuigend gebrachte progressieve rock die gewoon tijdloos is. Het bijzonder fluïde en vaak zeer gevoelige gitaarspel van Andy is daarbij de bekroning op de vaak aangenaam compacte nummers die soms ook heerlijk jazzy kunnen zwerven. Erg fijn optreden!