Na het levendige concert van The Afghan Whigs in de grote zaal van Paradiso, was het voor de meeste concertgangers moeilijk zich aan te passen aan de ingetogen, kalme uitstraling en uitgesponnen klanken van My Sad Captains die boven in de kleine zaal van het Amsterdamse poppodium hun opwachting maakten.

What’s in a name. My Sad Captains, vier jongemannen uit Londen, stralen inderdaad niet al te veel vrolijkheid en enhtousiasme uit. Dat past dan ook niet bij hun muziek die introvert en hier en daar wat voorzichtig is te noemen. De indie-nummers ademen een jarentachtigsfeer met shoegaze-, new wave- en dreampop-elementen.

De zaal met pak ‘m beet 50 man had even nodig om te wennen aan de heren. Ed Wallis (zang, gitaar), Nick Goss (gitaar, electronica), Jim Wallis (drums, toetsen, zang) en Dan Davis (basgitaar) zien eruit als wiskunde-bollebozen en hun spel lijkt soms ook wat berekenend. De minutieus uitgevoerde partijen bieden ontzettend veel ruimte aan details en de doordachte sferen die de heren hier mee creëren worden in opperste concentratie uitgevoerd. Er is daarbij weinig ruimte voor gedurfdheden of uitspattingen: less is more.

Het kwaliteitslabel Bella Union bracht recentelijk het derde album van My Sad Captains uit: Best of Times. Het album is in Engeland zeer positief ontvangen. Tijdens hun eerste optreden in Nederland gisterenavond bracht de band zo’n tien nummers ten gehore en hoewel het publiek aanvankelijk erg afwachtend was, kreeg de band na afloop van het optreden een gemeend enthousiast applaus. Het was een mooie set, waarbij met name de laatste nummers memorabel waren. My Sad Captains is een band die duidelijk groeiende is en ik geloof dat deze melancholische kapiteins op iets heel moois afstevenen.