Het internationale gezelschap Abstract Concrete doet op hun Europese tournee eerst OCCII in Amsterdam aan. De samenstelling van de band is interessant: vier jonge, ruimdenkende muzikanten uit Londen met hun wortels in verschillende Europese landen, met als drummende en zingende oerkracht daartussen niemand minder dan Charles Hayward.

In een ver verleden speelde Hayward een tijdje in Quiet Sun (met onder meer Phil Manzanera) en was hij ook kort actief in Gong. Hierna maakte hij vooral naam met This Heat, het invloedrijke experimentele trio dat in de jaren 1979-1981 opzien baarde met twee albums en een ep. Nadat This Heat gestopt was zouden er posthuum nog een aantal releases volgen, waaronder de spannende Peel-sessies. Ondertussen had Hayward als sessiemuzikant van zich doen spreken met andere bands en had hij vooral met zijn eigen Camberwell Now weer indruk gemaakt.

Vele projecten en (solo)releases verder is het nu Abstract Concrete dat centraal staat. Het album van het afgelopen najaar deed overal de oren spitsen en het is dan ook niet zo verrassend dat de band ook buiten Engeland een mooie tour kan uitrollen deze winter. OCCII is vanavond dan ook goed gevuld.

Voordat Abstract Concrete het podium betreedt is er een korte paneldiscussie/interviewsessie over het zelf uitgeven van (muziek)boeken en krijgen SAGO Press, Druxat en Korm Plastics het woord, uitgevers die vanavond ook veel interessants in de verkoop hebben.

Abstract Concrete opent, net zoals op het album, met Almost Touch. Lekker stevig en ronkend, met direct de onmiskenbare viool van Agathe Max. Stevige versnellingen en noisy gitaar van Roberto Sassi. Maar ook rustige passages waarbij Haywards zang je binnentrekt. Het snelle, messcherpe hihat-werk houdt de spanning erop. ‘Sound is sound is sound is sound / sound is now, sound is here’. Hierna lijkt This Echo frivoler, ontspannender, maar dat is relatief. Abstract Concrete bouwt op, breekt af, verleidt en schuurt vanavond. Ook This Echo vat steeds meer vlam; knap hoe de band de climax uitsmeert en steeds intenser gaat klinken. Met Sad Bogbrush spoelen er ballroomsferen binnen, vooral door Haywards ritmiek en het orgel van Yoni Silver. Een knallende wending, inclusief de geestverruimende flange-bas van Otto Willberg, voorkomt dat we te ver wegdeinen.

Charles Hayward is en blijft een begenadigd muzikant. Een drummer die Abstract Concrete met geweldig snare- en hihatwerk veel karakter, kracht, dynamiek en verrassende verfijning meegeeft. Indringende (praat)zang, onmiskenbaar Engels, als leidraad in muzikale vrijheidsbeleving die live intenser, dwarser en harder binnenkomt dan op de plaat, die sowieso al lekker eigenzinnig is. Zo is ook het pakkende, hoekige Ventriloquist/Dummy vanavond op het podium een stuk vinniger en straffer. Hayward als buikspreker, én als schril schreeuwende pop: ‘Let me out!’.

De band heeft het naar zijn zin en kan lekker losgaan met ongeremde expressiviteit. Het lange The Day the Earth Stood Still leent zich hier natuurlijk mooi voor. Ook nu weer een grote vocale rol voor Hayward die zichzelf nergens spaart. Na deze intense ‘dag’ trekt de band naar de wereld van morgen. Het uptempo Tomorrow’s World, met lekker prikkend orgel, is pakkend en toegankelijker en toont weer eens aan dat Abstract Concrete een prettig ontregelende band is die de meest uiteenlopende sferen en sensaties brengt. Wenkend, maar ook confronterend. Intrigerend en verbazingwekkend. Afstotend maar ook speels en melodieus. Abstract en concreet. Met als rode draad de ervaren ‘UK underground heavyweight’ Charles Hayward, die vanavond laat zien en horen nog bijzonder geïnspireerd te zijn.