Het avant-garde gezelschap This Heat rommelt vanaf 1976 al een tijdje met hun amper te etiketteren experimentele noise aan als men een jaar later alle ogen op de punk explosie richt. Doordat het gelijknamige debuut pas in 1979 verschijnt worden ze onterecht bij de postpunk scene ondergebracht. This Heat is vooruitstrevend uniek, en als je ze dan toch ergens mee wil vergelijken dat zou eerder een naam als het gelijktijdige ontstaande Wire gepast zijn. Drummer Charles Hayward is daarvoor al bij de progressieve jazz fusion band Quiet Sun actief welke een stille dood sterft als Phil Manzanera de overstap naar Roxy Music maakt. De ondertussen 72 jarige Charles Hayward blijft zijn ideologie trouw en zet zijn zinnen tegenwoordig op Abstract Concrete.

Abstract Concrete heeft zijn oorsprong als Charles Hayward de Franse violiste Agathe Max bij het modern inspirerende multimedia Supersonic Festival in Birmingham ontmoet en het tweetal plannen maakt om hun krachten te bundelen. Abstract Concrete bestaat verder uit de Italiaanse gitarist Roberto Sassi, de vooral in de Londense underground actieve klarinetspeler, welke hier voornamelijk het toetsenwerk verricht en de net zo excentrieke Otto Willberg die op gedurfde wijze zijn contrabas mishandelt. De chemie van dit onwaarschijnlijke virtuoze rariteitenkabinet levert een afzonderlijk geluid op, welke zich nergens onder laat plaatsen. Abstract Concrete is zoals de titel al aangeeft een zichtbaar spiegelend muzikaal raamwerk welke je verder volgens eigen inzicht mag visualiseren.

Almost Touch wordt op een bedje van futuristische krautrock klanken gepresenteerd. Een basis waar vanuit ook een veelvoud aan postpunk bands eind jaren zeventig opereren, en waarmee Charles Hayward zijn veelzijdige This Heat verleden nogmaals onderstreept. Het is echter de combinatie tussen de treurviool van Agathe Max en de harde verouderde stem van Charles Hayward die deze grimmige sfeer verder aandikt. Het is de afbraak van de kern totdat er een leegheid overblijft die het vijftal steen voor steen verder opbouwt totdat er een onbreekbare monumentale wall of sound overblijft. Almost Touch flirt met ritmische freejazz uitspattingen, complexe progrock verhaallijnen en een gedragen spoken word invulling. Door dat laatste camoufleert Charles Hayward zijn beperkte zangtechnieken, maar bij Abstract Concrete werkt dit prima.

Het vrij toegankelijke This Echo songtitel verwijst uiteraard naar de This Heat periode is niet alleen muzikaal een herhaling aan zetten. Het geeft de structurele disbalans van de overspannen overwerkte aarde aan, een angstklimaat welke ook in de jaren tachtig heerst. De Sad Bogbrush bossanova kermislounge rekent met het Europese fascistische verleden af. Een grijze Big Brother is watching You track welke het weggestopte verleden frontaal in het heden plaatst. We staan aan de vooravond van de al eerder vastgelegde geschiedenislessen, een naargeestige déjà vu beleving welke onomkeerbaar is en de dagelijkse feiten slechts versterkt. De vervreemding zit hem in het explosieve schreeuwerige staartje die alle rust in een keer wegmaait. Het tegenstrijdig seventies getinte Ventriloquist/Dummy schraapt alles bijeen, metropool freejazz, betoverende stuwende progrock, heidense landelijke folk en nachtclub disco. Charles Hayward gaat in de verbaal manische gekte helemaal los waarna Agathe Max de onmogelijke opdracht vervuld om het in evenwicht te herstructureren. Opgesloten in het systeem, als een in touwen verstrengelde marionet.

Het is slechts allemaal voorwerk welke tot het epische een kwartier durende apocalyptische The Day The Earth Stood Still toewerkt. De schoonheid van het verval, de brokstukken van een hergroeperende samenleving. Een samenspel van hypnotiserende dwarrelende velddrones harmonieën en de tot de hemel reikende uithalen van Charles Hayward die hier verbaal zijn eigen kunnen overstijgt. Een rockopera song volgens de door hem uitgezette georkestreerde principes. Waarin de psychedelische magie van Abstract Concrete magistrale onbereikbare hoogtes betreedt, de huiveringwekkende emoties in het beangstigende gewichtloze universum de vrije loop laat om vervolgens weer een zachte landing te maken. Een sterk staaltje aan ongeëvenaarde freakende waanzin met aan The End van The Doors memorerende orgeluithalen en neerkletterende onweerspercussie. Is het daarna klaar? Nee de toegankelijke Tomorrow’s World filmische retro disco soulfunk brengt licht in de duisternis. Abstract Concrete bezit blijkbaar toch nog iets aards menselijks.