De Turkse jazz-zanger Yaşam Hancilar heeft met zijn derde album Rush Hour een zeer relaxed jazz album gemaakt waarop ook een belangrijke rol is weggelegd voor pianist Coen Molenaar die een bijdrage leverde aan Hancilar’s eigen composities en met zijn luisterrijke pianospel Hancilar’s zang heel mooi weet te omlijsten. Op Rush Hour maar ook live wordt Hancilar behalve door Molenaar muzikaal begeleid door David de Marez Oyens (bas) en Enrique Firpi (drums).

Hancilar’s zang klinkt als die van een crooner en wordt sterker als hij meer uithaalt. Zijn teksten vervullen een belangrijke rol. In feite kan hij ook gezien worden als een zingende verteller.
Hancilar groeide op in het noordwesten van Turkije en zingt over de stad waar hij gewoond heeft en waar zijn muziekleven een aanvang nam: Istanbul. Hij verhuisde naar Amsterdam omdat Istanbul geen goede jazz opleiding kent en studeerde in onze hoofdstad aan het conservatorium. Hij runt in Amsterdam zijn eigen muziekschool Music for Life en bracht in 2017 zijn goed ontvangen tweede album Strange Fish uit, de opvolger van zijn debuut Here’s To Life uit 2012.

Op dit album staat een bewerking van een compositie van Milton Nascimento: Bridges. Een jazz song waarin Hancilar op zijn eigen manier verwijst naar de bruggen die het Europese deel van Istanbul met het Aziatische deel verbinden. Een zin als: “There’s a bridge from tomorrow, there’s a bridge to the past,” kan in feite op diverse manieren geïnterpreteerd worden: op historisch maar ook op persoonlijk vlak.

Erg bijzonder is de track Mr. Murphy, Hancilar’s eerbetoon aan de Amerikaanse jazz zanger Mark Murphy (1932-2015) die ook bekend stond om zijn sterke manier van scatten wat Hancilar ook op Rush Hour laat horen, met name in de vijf korte Interludes die de zeven tracks op dit album met elkaar verbinden; en niet zonder reden want Istanbul is gebouwd op zeven heuvels.

De titeltrack is meteen een sterke compositie over de tijd die hij nodig had om tussen de verschillende gedeelten van Istanbul te reizen, een verloren tijd volgens Hancilar. In Dawn in Istanbul roept de muziek de mooie zonsopgang van Istanbul op. In When the night falls neemt de zanger je als luisteraar mee in het nachtleven van Istanbul. Dat is vooral uit de tekst te halen maar niet uit de muziek want als je zoals ondergetekende twee keer in Istanbul bent geweest verwacht je eerder Turks klinkende muziek maar de eigentijdse jazz van Hancilar en mede componist Coen Molenaar is daarentegen erg sterk. En dat geldt ook voor Caught Between Two Worlds waarin Hancilar onder andere zingt over het leven in twee werelden: de Turkse en Nederlandse. Een zin als ‘Caught between two worlds and knowing there’s no return’ zegt al genoeg. Op dit album zijn de Turkse invloeden, vooral ritmisch, het sterkst te horen in Odd Times met een scattende Hancilar op een zeven-achtste maat. Op Rush Hour laat Hancilar zich horen als een goede crooner die sterk kan scatten. En dat maakt dit album voor de jazzliefhebber zeker de moeite waard!