Ben je een iconische cultheld als je net niet genoeg aan het succes geproefd hebt, terwijl je bevriende collega’s wel die overstap naar het grote publiek ziet maken? Als Wreckless Eric ergens flink aan geproefd heeft is het de drank wel. Hoe lang kun je op die befaamde status teren voordat mensen ongeïnteresseerd afhaken? Natuurlijk gaat er bij de diehards wel een lichtje branden als hij het eeuwige Whole Wide World vrijgezellenlied speelt. Een lekker rammelende folkpunk popsong welke in de nadagen van de glamrock vooral in de rock society door mede muzikanten gewaardeerd en opgepakt wordt. Wreckless Eric mag zich onder het gezelschap van Ian Dury, Elvis Costello and Nick Lowe scharen, artiesten die de nodige zelfspot en humor in hun nummers stoppen, maar waarbij de genialiteit tevens voor goedverkopende singles zorgt.

De zichzelf aangemeten Wreckless Eric geuzennaam, gewoon ooit als Eric Goulden geboren, en ondertussen alweer bijna zeventig jaar oud, draagt genoeg ironische bagage met zich mee om tig albums te vullen. Welke voormalige alcoholist verhuist er nu naar de Franse wijstreken, om daar opnieuw zijn geluk te beproeven? De eigenzinnige Londenaar is met zijn Do It Yourself houding zelfs te excentriek voor het van oorsprong zeer idealistische Stiff Records, dat hem maar aan winstmakende liedjesschrijvers wil koppelen. Diep ongelukkig en zwaar teleurgesteld trekt hij zich begin jaren tachtig uit dat verharde wereldje terug. Zijn Ian Dury en de Blockheads maatjes laten hem echter nooit vallen en vervullen ook op het latere werk hand-en-spandiensten.

Dit ruwe ongepolijste talent mag niet verloren gaan. Na een leven vol met aftakelende levensbedreigende strubbelingen herpakt Wreckless Eric zich na de eeuwwisseling en wordt hij door bewonderende collega’s opnieuw het podium opgetrokken. De afgelopen tien jaar brengt hij een viertal platen uit. Leisureland is voorlopig de laatste van deze reeks. Tapete Records poetst oude klassiekers op, en geeft vergeten veelzijdige grootheden de mogelijkheid om recente opnames aan de man te brengen. Dit label gelooft in de oprechte puurheid van Wreckless Eric en biedt hem deze mogelijkheid ook aan. Dan krijgt Whole Wide World plotseling een onverwachte herwaardering als deze door een reisorganisatie in een reclame gebruikt wordt en tijdens de pauze van de Superbowl vorig jaar groots voorbijkomt. Streamingdiensten pakken de track breed op, en ondanks dat het Wreckless Eric vrijwel geen cent oplevert, wordt zijn naam wel weer gezuiverd en genoemd.

De Leisureland basis legt hij al eerder. Met zijn uitgeleefde rock-‘n-roll lichaam belandt de liedjesschrijver verzwakt tijdens de pandemie met Covid in het New Yorkse ziekenhuis. Het is een wonder dat Wreckless Eric deze gehavende aanslag op het leven overleeft. Hij heeft de pech dat zijn hart het feitelijk niet meer trekt en met drie omleidingen rijker keert een gemotiveerde herboren Wreckless Eric huiswaarts, zich goed beseffende dat elke dag de laatste kan zijn. Vol energie stort hij zich op het schrijven van nummers. Een knock-out met satire overwinnen. Vergeet nooit dat de alweer een tijdje in de Verenigde Staten wonende Wreckless Eric in zijn hart een eenvoudige Engelsman blijft, en dat Amerikanen vaak gemaakt grappig zijn en die eigenschap niet beheersen. Toch is Leisureland vooral zeventig jaar aan levenservaringen, genieten van de binnen het bereik liggende roem, maar ook de verkeerde keuzes maken, de zelfkant. Die oorsprong ligt bij de zorgeloze jeugdtijd, in het geval van Wreckless Eric gemakshalve tot Standing Water omgedoopt.

Het met sterke duistere doembaspartijen ingevulde Standing Water staat voor badplaats Cromer in North Norfolk, maar hiervoor kan je elk ander kustgebied invullen. Wreckless Eric haalt zijn inspiratie uit de afgeleefde vakantiehuisjes, de kansloze gokhallen en gedateerde pretparken, die dit Boulevard of Broken Dreams kustlijnen verval met hun armoedige nepgouden blik versieren en verstieren. De grootste grap van dit alles is juist dat de song in alles juist dat psychedelische Coney Island gevoel van Lou Reed weergeeft. De Atlantische Oceaan is daar niet natuurlijk blauwer, maar als symbolisch afvoerputje van de chemische genotsmiddelen afvalstoffen kleurt deze intenser en dieper. Het stoere Badhat Town kenmerkt zich door een doordringend herhalend macho riffje, de erfenis van een neurotisch brommerige Lou Reed, die zijn humeur als geen ander in zijn gitaarspel kan transformeren. Dat Wreckless Eric daarbij als een helium dampen inademende gebruiker klinkt, zal ik hem vergeven. Die eb en vloed nemen en geven sprankeling dobbert ook in het filmische High Seas (Won & Lost) tragiek rond.

Het blijft natuurlijk An Englishman in New York, die misschien zelfs meer ingeburgerd is dan hij zelf in de gaten heeft. Leisureland, het verleidelijke hallucinerende instrumentale Inside the Majestic LSD trippende luilekkerland met de verlokkende drankzaken en een overdoses aan drugs binnen handbereik. Een in extase opgewekte cold turkey Standing Sunday Morning rockdepressie ligt op de loer. De warme jaren zeventig Southern Rock soulakkoorden vormen in het beloofde land zijn New Gold Dream. Ook nu bevolkt hij net als in Frankrijk het hol van de leeuw. Voor een ex-verslaafde een risicovol omgeving, zonder die bedreigende factoren sterft levensgenieter Wreckless Eric in onvrede en eenzaamheid, dus vergeef hem deze keuze. Dit is zijn testament, kan hij die bezigheid samen met zijn bijna doodervaring van zijn bucketlist schrappen.

De The Old Versailles country kitsch balanceert op verlaten Personal Jesus spookstad melodielijnen. Eigenlijk past deze duistere visie nog het beste bij de gemoedstoestand waarin Depeche Mode frontman Dave Gahan op dat moment van schrijven in verkeert. Het Dial Painters (Radium Girls) verderf beent deze uitgeleefde momenten nog verder uit. Dit is toch wel Wreckless Eric in topvorm. Deze aanpak ligt hem perfect. Dat perfectionisme zet zich in de naadloze psychedelische gitaarovergang naar het verraderlijke instrumentale Mexicaanse Quentin Tarantino getinte The Tipping Point voort. Een horrorbeleving welke zo op de From Dusk Till Dawn soundtrack thuishoort. Wreckless Eric blijft een rusteloze ziel die zich bij het instrumentale On the Move en het Esplanade by Moonlight progrock veldwerk tweeluik op het digitale krautrock snelwegen kruispunt bivakkeert. Slaan we de gedurfde rechterkant af of blijven we aan het veilige conservatieve linker lage drukgebied zweven.

Het oldschool They Come Free with Cornflakes koppelt het onoverwinnelijke The Who songbeleving aan het hoogstaande artrock Brian Eno tijdperk van Roxy Music. Uiteindelijk landen we gewoon weer vertrouwd in het Verenigde Koninkrijk waar de Zoom (Glittering in the Sun) Madchester gekte samen met Velvet Underground een universeel vredesdansje uitvoert en waar de harmonische Drag Time John Lennon soundmantra’s als een stokende minnaar aanschuiven. Leisureland overtreft in alles mijn verwachtingen. Bevooroordeeld ga je er vanuit dat de plaat een laatste krampachtige uitspatting van een uitgerangeerde popmuzikant is. Leisureland is echter een zeer indrukwekkende trip down memory lane, waarbij je vooral trip dik mag markeren.