Ambitie is het woord wat je meer dan eens te binnen schiet als je het nieuwe album Lohengrin van Wouter Hamel beluisterd. Een prachtige ambitie!

Na twee zeer succesvolle albums met producer Benny Sings gemaakt te hebben, wilde Hamel zijn eigen weg gaan en op eigen kracht een nieuw album te maken. Een internationale deal met Britse Decca gaf hem de financiële armslag om voor zijn derde album de tijd te nemen. Hij schreef vreselijk veel songs en nam ze in verschillende stadia op. Uiteindelijk werden er 13 songs voor het album geselecteerd.

Zowel in songs als in productie is zijn nieuwe album Lohengrin een enorme stap vooruit. Waar Hamel voorheen nog als de jongen gezien werd die zo lekker jazzy kon zingen kan nu gesproken worden van de man die Nederlandse pop een volledig eigen kleur heeft gegeven. Lohengrin is Hamel’s meest avontuurlijk album geworden vol composities die verrassen en ontroeren. De songs staan bol van ambitie en bouwen en buigen steeds met zeer verrassende wendingen en zijn voorzien van prikkelende arrangementen. Daarnaast zijn de teksten sterker dan op de eerste albums, waarschijnlijk ook door het roerige jaar wat hij achter zich heeft.

De lekkere eerste single Demise, met zijn soulinvloeden, is een toegankelijk visitekaartje voor het album maar de rest van het songmateriaal op Lohengrin is nog veel sterker. De lekker swingende albumopener Touch The Stars is vintage Hamel, maar het op een rockritme gedreven Giu Giu (kijk! Daar hebben we nu ook de 3fm crossover hit!), het puur door blazers begeleide Skimming The Stars en het ronduit schitterende Finally Getting Closer laten een nieuwe Hamel horen. Ook het Frans romantische Rue Damremont, het pulserende titelnummer en het erg sterke, openhartige Zhavaronki imponeren.

Als een derde album in de muziekgeschiedenis het ware talent van een artiest laat zien is Lahengrin het absolute bewijs van het talent van Wouter Hamel.