Je kan er feitelijk niet omheen, maar de stem van Natalie Mering zit op het folky And in the Darkness, Hearts Aglow wel bangelijk dicht bij die van Karen Carpenter in de buurt. Weyes Blood, want daar heb ik het hier over, heeft vrijwel dezelfde hartbrekende klankkleur, dezelfde treurende melodielijnen en straalt ondanks alles die moederlijke berusting van een volwassen vrouw uit die al zingend haar kind in slaap wiegt. Leg daar dan ook nog eens die nostalgische weemoedige jaren zeventig gloed overheen en concludeer dat het bijna identiek klinkt. Het is tevens een bewustwording dat er tegenwoordig weinig zangeressen zijn die zoveel melodieuze eigenheid in de zang leggen, en daarbij zo dicht bij zichzelf blijven en het vertikken om buiten die lijntjes te kleuren. Weyes Blood wordt vocaal ook regelmatig met Joni Mitchell vergeleken, niet de minste helden dus.

And in the Darkness, Hearts Aglow bevindt zich in een totaal andere wereld dan haar obscure onaardse noisy Weyes Bluhd platen, maar vervolgt wel die honingzoete perfectie welke met Titanic Rising een waar hoogtepunt bereikt. Al is het wel inwisselbare perfectie, in principe blijft ze met And in the Darkness, Hearts Aglow vocaal gezien wel in die euforische roze wolk hangen. Begrijp mij goed, Weyes Blood overstijgt met haar hemelse uithalen in alles het hedendaagse aanbod, maar door die herkenbaarheid loopt ze het risico dat het wat vlak en saai overkomt. Pas op, die diepere bodem zit er weldegelijk, het is een verraderlijke valkuil om hier gemakkelijk overheen te stappen. Titanic Rising, de omsluitende aarde zakt alleen wat verder weg.

Dan is de winst vooral uit de teksten te halen. Weyes Blood bewandeld met de piano aan haar zijde de serene It’s Not Just Me, It’s Everybody stilte. Samen met deze vertrouwde metgezel verkent ze de vervreemding om haar heen. Iedereen juicht omdat de wereld stapsgewijs weer in beweging komt. Het is echter niet haar feestje. De levenloze schimmen om haar heen dragen dan wel een uitbundig schild, van binnen zitten ze nog steeds in onzekere eenzaamheid gevangen. Het gevoel dat je wel uitgenodigd bent, dat je onzichtbaar aanwezig bent en niemand je opmerkt. Die zelfidentificatie is nodig om te ontwaken, al laat Weyes Blood ons nog eventjes in die onthaastende droomtoestand om ons heen staren, en dat is eigenlijk best wel fijn.

Hebben we jarenlang hard gewerkt om onze kinderen zo’n gigantische puinhoop te schenken. De erfenis van een verharde kapitalistische maatschappij waarbij egocentrisme regeert. Children of the Empire heeft dan wel een winterse kerstomlijsting, het blijft dof namaak leedvermaak. Het is allemaal zo goed bedoeld, maar moeten we niet gewoon naar die essentiële kernbegrippen terugkeren, inclusief het houden van elkaar, maken we dan niet de juiste winststappen? En ook hier blijkt dus nogmaals dat Natalie Mering het juiste vermogen bezit om de song te dragen. Na het mijmerende begin komt daar toch dat standvastige vervolg. Kleine tempowisselingen, een tikkeltje meer duisternis. Het zijn minimale accenten, die zich pas later openbaren.

Met futuristische kraut zweverigheid neemt Grapevine je als bijrijder naar het nachtelijke Hollywood mee, waar dolende zielen en gebroken harten elkander treffen. Afsterven en het herboren nieuwe leven een herziende kans geven. Dan gaat Natalie Mering wel heel diep, het kerkelijk hemelse God Turn Me Into a Flower bezoekt de vastigheid en de antwoorden in haar Pinkstergemeente verleden. Deze wanhopige paniekreactie is een natuurlijk proces, in angstige tijden zoekt men vastigheid in de zekerheden van de jeugd, in het geval van de singer-songwriter is dat toch wel het geloof. Een narcistische weerspiegeling van het innerlijke ego, leer opnieuw om van jezelf te houden.

Spirituele Hearts Aglow new age en optimistische jaren vijftig nostalgie, een klein beetje houvast aan de rand van de afgrond met de Hollywood Sign als levensgroot achtergronddecor. De triestheid van de zelfvernietigende James Dean romantiek, waaraan Weyes Blood al eerder in Grapevine memoreert. De elektronische ritmische Twin Flame synthpop fragmentariseert haar eigen jeugd in een hapklare popsong. Een kansrijke maar wel sterk afwijkende fraaie single kandidaat. Deze koppelt de vrijwel identieke jaren tachtig situatie aan de hedendaagse milieuproblematiek, dreigende oorlogen en het individualisme van 2022. Het is hetzelfde vuur welke de ontvlambare passie verdringt. We ontwaken langzaam uit de winterslaapnachtmerrie en beseffen dat we de verloren tijd achterstand nooit meer in kunnen halen. Een boze droom met veel onomkeerbare veranderingen.

The Worst Is Done klinkt in eerste instantie dan wel gemeend optimistisch, Weyes Blood is echter nog niet geheel overtuigt. A Given Thing, de liefde overwint uiteindelijk wel weer, maar hoelang dit proces duurt, dat blijft de vraag. Met And in the Darkness, Hearts Aglow als tweede plaat van een drieluik relativeert de zangeres de veranderingen om haar heen die ook voor ons allemaal dezelfde gevolgen hebben. Titanic Rising, de profetische angst voor de toekomst, And in the Darkness, Hearts Aglow, het doemscenario van het heden, dan zal de verlossing schijnbaar in het laatste gedeelte liggen.