Je zou een Keltische folkcombo uit het Verenigd Koninkrijk vermoeden bij het beluisteren van de muziek van West Of Eden, ruim een kwarteeuw assimileren Martin Shaub en zijn zingende en accordeon spelende zus Jenny vanuit thuishaven Gotenburg hun fascinatie voor de traditionele en Transatlantische folkerfenis in een persoonlijk repertoire.  Look To The West, een songcyclus die de oversteek naar Amerika beschrijft van talloze landgenoten uit Zweden. Het genereuze overzicht No Time Like The Past dat in 2017 hoogtepunten van de eerste twintig jaar bundelt, betekent geenszins een eindpunt zoals Flat Earth Society en Taube  uitvoerig illustreren.

Whitechappel, een district in het Oosten van Londen is onlosmakelijk verbonden met gruwelijke gebeurtenissen die zich van 1888 tot 1891 afspeelden. In dat helse oord, bekend als The East End  sloeg Jack The Ripper ongenadig toe en vermoorde er minstens vijf vrouwen, de identiteit van  de moordenaar werd nooit achterhaald. Er zijn overigens raakpunten met Gotenburg, Elisabeth Stride, een van de slachtoffers groeide op in de thuishaven van West Of Eden’s

Die vrouwen krijgen aandacht vanaf het stevig ingezette folkrocker Whitechapel Blues duiken we in het verleden in de samen door Martin en Jenny gezongen opener, gierende elektrisch gitaren met accordeon en de banjo van Damien O’Kane (Kate Rusby) één van de gastmuzikanten, even verderop tokkelt Ron Block van Alison Krauss’ Union Station op dat instrument in Harry The Hawker.

In een gedreven The Ten Bells komt de heldere zangstem van Jenny  samen met haar accordeon op de voorgrond. Het prachtig gezongen Nothing toont nog eens de klasse van de zangeres die geenszins verbleekt bij illustere  voorgangers als Sandy Denny of Maddy Prior. Met Read All About It  bezingt de angstige sfeer die de East End destijds in een stevige wurggreep hield.

De tekst van The Awful Execution of Charles Christophe Robinson is afkomstig van Kate Eddowes, een dame die wellicht in de handen viel van The Ripper en gruwelijk vermoord werd. Dark Annie een ander slachtoffer wordt met een in samenwerking met violist Lars Broman gecomponeerde uitbundige instrumental bedacht.

Achter de lieflijke zang van Sweet Violet schuilt het dramatisch einde van de vermoorde Mary Anne Nichols die naar verluidt kort voor haar dood nog over zoete viooltjes zong met het destijds populaire A Violet From Mother’s Grave.

“Someday we will never be afraid again, zingen de Shaub’s in het met whistles gelardeerde slotnummer van een intrigerend folk werkstuk.