Samen met Linda May Han Oh op contrabas en (multi-instrumentalist) Tyshawn Soery op drums brengt pianist Vijay Iyer met Uneasy dan eindelijk zijn eerste trioalbum uit op ECM. Een album nadat de muzikanten elkaar in 2014 op de Canadese Banff International Workshop in Jazz and Creative Music reeds leerden kennen en sindsdien al vaker met elkaar optraden.

De muziek die op hun eerste trioalbum te horen is bevat dan ook vele bewerkingen van composities die ze over de jaren live al lieten horen en die dus over een periode van zeven jaar verzameld werden. Met natuurlijk wat vers geschreven stukken daarbij.

Uneasy is een erg fraai album waarop Iyer maar weer eens laat horen waarom hij tot één van hedendaags meest interessante jazzpianisten behoord. Zijn spel is magisch, zowel in de ingetogen als uitbundige stukken. Iyer is tevens zo’n interessante muzikant omdat zijn muzikale bagage veel verder als jazz gaat en hij door zijn eigen sociale achtergrond gedreven zich politiek durft uit te spreken.

Het overweldigende Combat Breathing schreef Iyer reeds in 2014 voor een speciaal optreden met choreografe Paloma McGregor. Daarin was de gewelddadige dood van Eric Gardner, die door de New Yorkse politie de adem van Gardner werd afgesneden (hij was het die de woorden ‘I can’t breath’ sprak die en daarmee het belang van de Black Lives Matter beweging wereldwijd zichtbaar maakte) het thema. Iyer schreef er een indringende en meesterlijke compositie op die hier een indrukwekkende uitvoering krijgt.

Uneasy is een album waarop de grote kwaliteiten van Iyer, Oh en Soery, zowel in eigen spel als gezamenlijk, fascinerend uit de verf komen. Met Iyer als voortrekker ontspint zich een ijzersterk jazzalbum dat met eigen composities als Touba (een oudere compositie hier erg fraai ververst), de titeltrack (die afkomstig is uit het ballet van dezelfde naam van Karole Armitage), het overrompelende Configuarions, een erg sterke uitvoering van Gerri Allen’s Drummer’s Song en een verrassende bewerking van Cole Porter’s Night And Day eerste hoogtepunten kent.

Uneasy, hoewel opgezet vanuit de klassieke jazzpianotrio-opzet, heeft een frisheid en urgentie die zowel vertrouwd klinkt als uitdagend aanvoelt. Dat heeft alles te maken met de vrijheid die de geweldige spelende muzikanten is elke compositie pakken en die op hun eigen onnavolgbare manier inkleuren. Fascinerende tegelijk warmbloedige klanken maken Uneasy een memorabel goed nieuw Iyer album.