Na het elektronisch psychedelische Harmonizer spacerock gefreak en het akoestische solo ingespeelde “Hello, Hi” verlang je toch wel naar een ouderwetse garagerockende Ty Segall plaat. Natuurlijk zitten de omstandigheden niet mee, en mogen we van geluk spreken dat hij tijdens de pandemie beperkingen zo productief blijft. Het zorgt er in ieder geval voor dat het voor de veelzijdige multi-instrumentalist niet meer vanzelfsprekend is dat al zijn werk klakkeloos opgepakt wordt. Het dichter bij zichzelf liggende Three Bells moet die berg opnieuw beklimmen en die aansluiting bij platen als Emotional Mugger, Manipulator en het geslaagde Fuzz project evenaren dan wel omver blazen.

De Three Bells symboliek staat in het geloof vaak voor de geboorte, het huwelijk en de dood. Zelf ga ik er vanuit dat het met de relatie tussen Ty Segall en zijn vrouwlief Denée wel oké zit, ze overtuigt op het Feel Good prijsnummer van Harmonizer en ook hier is ze nadrukkelijk prominent in Move en het door orgel aangestuwde Denée liefdeseerbetoon aanwezig. Och, misschien staat de hele Three Bells opzet hier wel los van, Ty Segall laat zijn volgelingen lekker speculeren en geeft verder weinig bloot. Het is in ieder geval een terugblik op zijn bestaan, en waar hij nu in zijn leven staat. Ook hierin verschilt hij niks met zijn collega muzikanten, vrijwel elke inspiratie komt uit bezinning, liefde, geluk en verdriet voort. Maar laten we het vooral over de muziek van het ruim een uur aantikkende Three Bells hebben, die nummers zijn namelijk over het algemeen behoorlijk noemenswaardig.

Ty Segall vind zijn gelijke in de net zo veelzijdige Cooper Crain, die hier niet alleen de rol als producer vervult, maar tevens de nodige instrumentaria voor zijn rekening neemt. Emmett Kelly buigt zich over de baspartijen, terwijl Ty Segall niet enkel zijn gitaar laat spreken, maar net als bij Fuzz vanachter het drumstel zich in de structuurlijnen of juist het ontbreken hiervan, verdiept. Levert dit een spannend geheel op, waarbij het avontuurlijke speelgenot weer heerst? Het zijn op papier namelijk een stelletje krachtpatsers die elkaar met de stimulerende wisselwerking van de verschillende wendingen aftroeven. Staat er aan de andere kant van de regenboog een kist met goud of juist een hallucinerende pot aan toverdrank te wachten? Of is het eerder een samenvoeging van beiden? Hebben we met gezichtsbedrog te maken? Luchtkastelen die als los zand in elkaar denderen?

Tijdens het meesterlijke The Bell dreig je in hallucinerend droomwereld drijfzand weg te zakken, waarbij onheil loert en Emmett Kelly het af te leggen pad met zijn dieptes nivelleert. Het is een heerlijke laag liggende wolkendek song met de nodige broeierigheid waarvoor vooral die bas van Emmett Kelly verantwoordelijk is. De seventies psychedelica basis heeft de nodige grunge uitvluchten en zelfs Radiohead achtige Paranoid Android progrock kronkelingen. Ty Segall heeft zijn huiswerk weer eens goed gemaakt. Vanuit die geestverruimende middelenroes is het nog maar een kleine stap naar het wegzwevende luchtledige Void gevaarte. Heerlijk trippend de zwaartekracht trotseren, en geduldig afwachten waar de reis je naar toe brengt, en waar deze eindigt. Eigenlijk overstijgt het nergens het jamsessie niveau en in het geval van Ty Segall is dit vaak een meerwaarde. Hij zoekt het experiment niet op, maar laat het gewoon gecontroleerd gebeuren.

Three bells ringing
Vibration
Noise
Resistant Impedance
Wrap the curtain that shades
And…
Release, realize you are still
Now, silent being
No more reason
Only joy

We ontwaken in een vreugdevolle genotstoestand, en stappen voorzichtig het onwetende binnen.

Glamrock songs met een heuse sexappeal uitstraling, het kraakt en schuurt van alle kanten. Als een zwerm moordzuchtige roofvogels gieren de gitaarsalvo’s je tijdens I Hear om de oren. Three Bells laat zich als een Desert Session opname lezen. Alsof Josh Homme Ty Segall ergens in een geblindeerde woestijnbunker heeft opgesloten, welke hij pas mag verlaten als hij tot tevredenheid een album voltooit heeft. Het potige My Best Friend bezit iets van het groovende Queens Of The Stone Age baanwerk, maar dan wel met de Primus funkcross-over gekte. De connectie met de jaren zeventig hardrock wordt dus door de nodige stoner psychedelica ingeruild. Stiekem flirt de muzikant in Reflections nog met een handvol aan Oosterse bedwelmende postpunk riffs, waarna hij in Move door vrouwlief zelf tot orde geroepen wordt. Het is de sensualiteit van Denée die al het voorgaande overstijgt, wat een stoere rockchick is dat toch. Mag die dame in het vervolg niet gewoon op een hele plaat de duo zangpartijen verzorgen?

Bij het toegankelijke In My Room Bed-ins for Peace hoogstandje sluit hij zich als een junkie met pleinvrees tevreden van de buitenwereld af. Three Bells is een veelkleurige caleidoscoop welke steeds andere vormen aanneemt, soms adembenemend mooi, maar ook soms hoekig afstotend lelijk. Het lukt Ty Segall namelijk niet helemaal om een vuist te maken. Het flauwe Eggman stelt tekstueel bar weinig voor en verzandt uiteindelijk in lawaaierige industrial noisy stofwolken. Het langdradige Watcher blijft stroef steken en komt net als het repeterende Repetition maar niet op gang. Ergens in de hoek ligt nog afgedankte elektronisch Harmonizer prullaria welke bij To You goed te pas komt.

Wait, met dat geduldig afwachten ben ik ondertussen ook wel klaar. Ty Segall houdt de luisteraar voor de gek, want op het moment dat je dreigt af te haken tovert hij weer een geweldige hallucinerende solo tevoorschijn. Dat getuigt van het feit dat hij nog steeds een van de betere gitaristen van zijn tijd is. Maar misschien dringt de Ty Segall vermoeidheid ook bij de maker zelf door. De goede man teert net iets te lang op zijn cultstatus privileges en dan is ruim een uur aandachtig luisteren een behoorlijke lange zit.