De 27-jarige Ty Segall is een harde werker. Het is niet ongewoon dat er meerdere albums per jaar uitkomen waar hij aan heeft (mee)gewerkt. Opnemen en uitbrengen is zijn devies, behalve bij Manipulator, waar hij veertien maanden aan heeft gewerkt. Het valt te horen, want meer dan ooit laat het album zich beluisteren als één geheel, met voor zijn doen een tot in de puntjes uitgewerkte productie. Niks Lo-fi, niks overstuurd en krakend. Een productie waarin je elk detail hoort.

Qua stijl valt zijn muziek in te delen bij de jaren 60/70 retrorock, met een flinke scheut garage- en veel focus op fel gitaarwerk. Een rot term is dat, retrorock, maar deze recensie zal nog wel meer van die rot termen bevatten, aangezien Ty een boel van die clichégenres op een hoop gooit en daar totaal zijn eigen geluid van maakt. Zo bevat het album een grote invloed van 70’s glamrock, klinken de vocalen soms als zoete hippie-muziek, gaan de zware gitaren soms richting grunge en valt er zelfs wat britpop te horen.Tja, je bent gewaarschuwd; rot termen!

Eigenlijk is het album ook te lang. Voor het soort furieuze rock dat Ty tentoonspreidt volstaat meestal een speelduur van 40 minuten. Manipulator klokt bijna een uur. Dat dit niet stoort komt door de veelzijdigheid van dit album. Vaak zijn Ty’s platen betrekkelijk eenvormig. Zo heeft hij albums waar de focus ligt op psychedelische hippie-pop en albums waar de overstuurde “gitaarherrie” meer de overhand neemt.  Op dit album komt het allemaal bij elkaar.

Is het dan zijn beste album? Waarschijnlijk niet, maar dat is enkel persoonlijke voorkeur. Zelf hoor ik zijn muziek liever een stuk rauwer en meer overstuurd. Wel is het album zijn meest complete en daardoor de meest logische instapper voor hen die graag een startpunt willen in zijn grote oeuvre.