Het uit Virginia afkomstige drietal Turnover schudt in 2013 al de boel flink wakker met een aangename mix van uptempo dreampunk en pakkende korte gitaarriffs. Magnolia heeft een jeugdige eigen sound welke door plezierig speelgenot overstemd wordt. Ondanks dat ze vier jaar lang naar dit geluid toewerken besluiten ze al snel om er een drastische draai aan te geven. De kunst van het weglaten, die hier nog een positieve wending oplevert. Op Peripheral Vision is de punk helemaal geëlimineerd en blijft er alleen de dreampop over. Austin Getz richt zich veel meer op de zang en laat de enthousiaste drukte van het debuut ver achter zich. Die ietwat verlegen aandoenlijke intimiteit zet zich in het meer open zomerse Good Nature voort. Ze vervolgen hun weg door netjes om de twee jaar een album af te leveren, Altogether schrijft zich als vierde plaat bij.

Het is weer een stuk gangbaarder. Het rockelement is weggefilterd en onder de drab ontwikkelen zich flinterdunne cleane songs. Professioneel voor de commerciële markt afgeschaafd. Ze willen hiermee bij de nietszeggende new wave uit de jaren tachtig aansluiten. De Top 40 variant waarvan we blij en opgelucht in the nineties afscheid nemen, en in een gesloten zolderkamertje in ons geheugen wegstoppen. Blijkbaar vind Turnover het nodig om lekker in deze veelkleurige snoepwinkel te shoppen, en er een overdosering aan zoetigheid aan toe te voegen. Dat een te hoog suikergehalte ook slecht voor de mentale gezondheid is interesseert ze verder niks. Altogether is een muzikale milieu vervuilende plasticsoep, het voelt allemaal te kunstmatig en veilig aan. Nergens wordt het echt slecht, maar het is allemaal zo leeg en inspiratieloos.

Turnover is een goede band, die steeds weer iets nieuws toevoegt. Alleen leidt het hier tot vervlakking en stagnatie. Het is met name de mooie verpakking waarmee ze indruk maken. Romantische liefdesstelletjes pop met een grote knalrode Valentijns strik er omheen. Te voorzichtig en met de veiligheidsriem te strak aangetrokken. Valt er dan verder niks positiefs te melden? Natuurlijk wel! De baspartijen van Danny Dempsey zijn van een zeer hoog veelzijdig niveau. Zijn loopjes geven een mooie gedempte funkende sfeer aan het gebeuren, en ook het weidse gitaarspel van Austin Getz laat diepgaande groei horen. Als Casey Getz in Sending Me Right Back zijn drumstel voor de ritmische conga’s inruilt volgt er een tijdelijke opleving, die echter al snel als een vergeten echo ergens blijft hangen.