Door de dramatische houding op Pinkpop in 1993 zal Bob Forrest altijd gekoppeld worden als de aan lager wal geraakte zanger die onder invloed van drank en drugs de een na de andere gevaarlijke capriool uithaalt om de aandacht op zich te richten. De gehoopte sterrenstatus heeft hij hiermee niet verdiend. Hij blijft de zielige trieste persoon die zich kleineert tegenover een groot toegetreden publiek.

Wat een teleurstelling van een boegbeeld die zichzelf net aardig in the picture speelde met het wervelende Beautiful Mess waarvan Body and Soul? de cultstatus zelfs aan het ontgroeien was en regelmatig op de radio voorbij kwam. Misschien nog beeldender was het adembenemende barfly-duet Adios Lounge dat hij samen met drinkebroer Tom Waits op de plaat zette. Een geslaagde poging om toch nog door drie lagen dik kogelvrij glas keihard je eigen ruiten in te gooien. Een gemiste kans die tevens het einde betekende voor een veelbelovende carrière.

De aanwezigheid bij de fatale overdosis van River Phoenix liet hem ontwaken uit de jarenlange roes waarin hij verkeerde. Bob Forrest trekt zich terug uit de scene, kickt af, en gaat als veredeld sociaal werker aan de slag om verslaafden te rehabiliteren zodat ze weer deel kunnen nemen in de maatschappij. De muziekwereld heeft Bob allang vaarwel gezegd, waardoor hij niet het risico loopt om snel terug te vallen in het destructieve gedrag. Eens een verslaafde, altijd vatbaar voor de verlokkingen. Een verstandige keuze van een wijze oudere man.

Terwijl het mediacircus rondom de verkiezingscampagnes van Biden en Trump in volle gang aan de gang is en de gekte in de Verenigde Staten alleen maar aanscherpt, kiest Bob Forrest ervoor om op het hoogtepunt van de doldwaze dagen Oh That Monster uit te brengen. Al vrees ik ervoor dat niemand er op de presidential election day bij stil staat dat Thelonious Monster weer helemaal terug is.

De stevige zware punkrocker Disappear staat mijlenver verwijderd van het aangemeten geitenwollen imago van de filosofische hippie. Een herboren sociaal betrokken Bob Forrest stapt nu nuchter die zijlijn over om zich weer in het artiestencircuit te mengen, al is het voorruitzicht om op te treden er in deze corona-tijd voorlopig nog niet. Dat geïsoleerde leventje heeft in ieder geval genoeg mooi materiaal opgeleverd om de wereld mee wakker te schudden. En de sound? Ja, die is stukken harder dan wat we van Thelonious Monster gewend zijn.

Disappear trapt af in het jaar 1992. Los Angeles staat in brand en overal zijn politiesirenes hoorbaar. De gewelddadige arrestatie van Rodney King versterkte de haat tegen het hard optredende politieregiem. Het is niet anders denkbaar dat de déjà vu met de dood van George Floyd zoveel binnengehouden razernij bij Bob Forrest heeft opgeroepen dat hij de Black Lives Matters beweging steunt door zelf getriggerd te raken en sinds tijden weer eens van zich laat horen. Een heldendaad met een onderbouwd politiek statement? Zeker wel.

De angst dat men zelf het recht in handen neemt wordt verwoord in de eenvoud van hoe gemakkelijk wapens aan te schaffen zijn in de luchtig gespeelde skapunk van Buy Another Gun. De chaos in het hoofd van Bob Forrest vindt zijn evenbeeld in de neergaande negatieve spiraal die zich als een levensbedreigende ziekte verspreidt over de Verenigde Staten. Een ongelofelijk naar waarheid uitgeschreven filmscript welke zich probleemloos laat verkopen in het surrealistische thuisfront Hollywood. De Amerikaanse Droom is afgebrokkeld tot een levensechte verharde nachtmerrie.

De zonovergoten achtergrond van Los Angeles benoemt in Falling Behind de relativiteit van een uitgerangeerde generatie die links allang is ingehaald door vernieuwende ideeën. Een pijnlijke constatering waar de zanger zich absoluut van bewust is. Door zijn lakse en vooral dwarse puberale slacker gedrag heeft hij zoveel nooit meer in te halen tijd verspild, waardoor Bob zelfs nu nog achter de feiten aanhobbelt.

Als je leven zich veelal in de buurt van het strand heeft afgespeeld is het onmogelijk om die roots te negeren. Met de ruwe surfsound van Elijah wordt confronterend herinnerd aan de broeierige psychedelische zomers, met jazeker, toch wel eventjes dat vernietigende drugsklimaat. De duistere lichtgrijze straatjazz van het hysterisch demonische Sixteen Angels memoreert ook in alle opzichten aan het laat in de avond nog even koortsig scoren om de nachten high door te brengen.

Met de cross-over funkbas in La Divorce, de karakteriserende unplugged sessies in Day After Day en het veelzijdige psycho country getinte The Faraway hoor je de invloedrijke jaren negentig terug. Is een plaat als Oh That Monster nu nog relevant? Nee, dat niet, maar het maakt het leven wel stukken aangenamer.