Eindelijk, na vijf jaar stilte is het zover: The Volebeats zijn terug. Met een nieuw album, waarvan de heren uit Detroit zelf zeggen dat het hun ‘definitive work’ is. Een nieuw album, waarvan Written in Music zegt dat het een heerlijke cd is, vol Retro met een hoofdletter R.

Wellicht dat dat woord nu direct weerstand oproept. Want ja, er zijn nou eenmaal mensen die zeggen niet van retro te houden. “De tijd staat niet stil, muziek moet vernieuwen”, is dan een veelgehoord standpunt. Eigenlijk wel raar, want nog even los van de filosofische vraag of ‘vernieuwen om het vernieuwen’ wel zo zinvol is, er is een andere, belangrijker vraag die opkomt: op welk moment is binnen een genre voldoende goede muziek gemaakt om over te gaan tot die vernieuwing?

Gelukkig is The Volebeats zo’n band die zich dan ook niets aantrekt van die onzinnige kritiek op retro, die het gewoon blijft maken. Of beter, die gewoon goede muziek blijft maken. Want dat doen ze nog altijd. De band werd opgericht in 1988, je zou dus denken dat ze wel wat meer albums op hun naam hebben staan dan acht (inclusief deze laatste). Toch weten ze op de één of andere manier altijd weer een tijdje te verdwijnen om ineens terug te komen. En dan telkens met een prachtig album. Vijf jaar na hun vorige album Like Her doen ze dat nu dus ook. Deze keer met een cd zonder extra titel, de naam is ‘gewoon’ The Volebeats.

Voor de opnames werd geen studio gehuurd, in plaats daarvan kwam de band samen in een huis, dicht in de buurt van de oude Motown studio. Dat deden ze in de volle overtuiging om hun beste album af te leveren, één dat ook nog eens minstens zo lang zou worden als Exile On Main St. van The Rolling Stones of The White Album van The Beatles.

Wat dat betreft krijgt de koper/luisteraar zeker waar voor zijn geld, het album telt maar liefst 19(!) nummers. Veel belangrijker dan de kwantiteit is natuurlijk de kwaliteit van de muziek. En die is hoog. De band neemt je mee op een memory trip door de jaren zestig. Dat begint al direct met opener With You dat je met z’n lome “Beach Boys’ Do It Again“-ritme de rest van de cd in zuigt. De nummers erna roepen ook allemaal namen op uit het verleden. Denk aan The Byrds, aan The Hollies, aan The Dave Clark Five, aan Herman’s Hermits, aan The Searchers, aan The Kinks en ga zo maar door. Trouwens, over die laatste naam gesproken, niet alle nummers zijn van de band zelf, ook staan er twee covers op de cd. Twee bijzondere mogen we wel stellen: See You Tonight van Gene Simmons (Kiss) en This Is Where I Belong van… juist, The Kinks.

Om te stellen dat de nummers van The Volebeats ook zo op de albums van eerdergenoemde bands zouden kunnen staan, nee dat dan weer niet. Daarvoor voegt de band dan net weer twee extra zaken toe: het eerste is een afwijkend vleugje americana, het tweede is een vleugje van iets wat moeilijker te definiëren is: laten we dat maar gewoon ‘Volebeats’ noemen.

Ryan Adams noemde The Volebeats ooit ‘The best American band’. Natuurlijk hoef je het met die stelling niet eens te zijn. Zoals je natuurlijk ook niet hoeft te houden van retro. Maar let wel, van The Volebeats ga je houden, gegarandeerd!