In 2011 knalden The Vaccines er succesvol in met het album What Did You Expect from The Vaccines? en bijbehorende singles als Post Break-Up Sex en If You Wanna. De band uit Londen werd als snel een festivalfavoriet en bleef dat ook, hoewel na 2015 de albums wat minder scoorden en er onder de singles twijfelgevallen of ronduit teleurstellende tracks opdoken.

Deze in een fijne hoes gestoken zesde plaat werd opgenomen in Los Angeles, met de van Phoebe Bridgers bekende Andrew Wells. Het levert een krachtig, consistent en uptempo album op dat behoorlijk recht door zee gaat, zonder veel eigentijdse productionele dwalingen. Veel songs gaan over verlies en hoe daarmee om te gaan. Hoe het leven niet altijd aan de verwachtingen voldoet. De albumtitel komt uit de song American Pie van Don McClean, hoewel niet letterlijk want zanger Justin Young herinnerde zich de tekst verkeerd. Young was teleurgesteld in wat Amerika, en haar Westkust daadwerkelijk had te bieden. Daar kwam bij dat gitarist Freddie Cowan de band verliet. Dromen kregen een knauw.

Big music die net niet bombastisch wordt, opzwepend, krachtig, voorzien van een pakkend refrein, maar ook met een donkere ondertoon; het is zeker van toepassing op het prima Sometimes I Swear (‘Sometimes, I swear / Sometimes, I don’t belong anywhere’) maar geldt ook voor de nodige andere songs, zoals Heartbreak Kid, Lunar Eclipse, Discount De Kooning (Last One Standing) en Another Nightmare. Eigenlijk kun je die typering op vrijwel alle tracks van de plaat plakken.

De consistentie die het album uitstraalt zorgt dan wel voor een prettig en coherent geheel, wat meer variatie had geen kwaad gekund. Pick-Up Full of Pink Carnations is met ruim 30 minuten al aan de korte kant. Dan mag de plaat best een paar keer van kleur of tempo verschieten. Halverwege laat het wat langzamere Sunkissed een andere drive horen en dat is welkom. Voeg daarbij de herkenbare, meeslepende melodielijn en pakkende teksten (‘We were so in love, we booked into the Hilton / Grew my beard to look like Dennis Wilson’) en je hebt een van de meer memorabele songs van de plaat te pakken. Op Primitive Man legt de band er na drie minuten nog even een vinnige gitaarsolo bovenop zodat er een lekker vurig solotakkoord ontstaat.

De titel van de plaat komt terug in de gloedvolle, lyrische, maar ook wat voorspelbare poprock van The Dreamer: ‘I was managing your expectations / On a pick-up full of pink carnations / You were begging me to cure the sickness of a rose, oh’. Hierna is het op een straffe beat gestutte Anonymous in Los Feliz de afsluiter die qua sound en sfeer naadloos aansluit op al het voorgaande. Hoewel deze zesde van The Vaccines behoorlijk eenvormig is en gaandeweg weinig verrassingen laat horen, staan er eigenlijk ook geen missers op. Het is een krachtige en pakkende plaat die al met al toch beter overkomt dan een aantal van zijn voorgangers. 2024 ziet er dan ook best goed uit voor The Vaccines.