Na de zeer uitgebreide over twee plaatlengtes gedocumenteerde The Monochrome Set Radio Sessions en het album vullende Comet Gain Radio Sessions besteedt Tapete records nu aandacht aan The Telescopes. Er is weinig over de opnames bekend, er wordt slechts vermeld dat het materiaal in drie verschillende landen is opgenomen. Bij een band als The Telescopes is dat minder relevant, het gaat hier vooral om de juiste sfeer te vangen. Nou, dat is ze in dit zevental aan nummers zeker gelukt.

Het huwelijk tussen The Telescopes en Tapete is ondertussen stuk gelopen, tegenwoordig opereren ze onder de Fuzz Club vlag. Met het eerder dit jaar verschenen Growing Eyes Becoming String waren ze een ideale kandidaat voor het gelijknamige Fuzz Club festival 2024 editie in De Effenaar te Eindhoven. Helaas waren de Godfathers of Fuzz daar deze keer niet present, maar ze lieten de zaal eerder wel, in 2019, in verwarring achter. Ze verkeerden toen in bloedvorm en uit diezelfde tijd zijn deze radio sessies afkomstig.

Wat weten deze Britse geweldenaren toch een brok aan noise te produceren. Handful Of Ashes stamt uit de As Light Return periode, maar de Britten doen weinig moeite om zichzelf te promoten. Het is een ritje in de achtbaan waarmee ze in hoog tempo een spookhuis binnen rijden. Een regelrechte ramp voor de dreampop dagdromers die opeens op een helse kermis beland zijn. Het is geen exorcisme, maar juist een adoratie voor de innerlijke demonen die via keelklanken een uitweg zoekt.

Een duivelse mantra, een nachtmerrie die het licht niet mag aanschouwen. Verdovend als een drug, een verslavende hypnose. Stephen Lawrie bewandelt op Handful Of Ashes kermend het slachtveld dat The Birthday Party heeft achter gelaten en voegt daar oorverdovende Swans drones en Virgin Prunes angsttheater aan toe. Niet geschikt dus voor de gemiddelde concertzaal, die door de geluidsterreur al trillend en schurend ten onder gaat. Niet geschikt voor tere zieltjes, en zeker niet geschikt voor de gemiddelde muziekliefhebber. Gelukkig is Written In Music dan ook geen gemiddeld online muziek magazine.

Dan is The Perfect Needle net iets gemakkelijker verteerbaar. Maar wat moet dit in 1989 toch een nadreunende mokerslag zijn geweest. Als een van de prijsnummers op het Taste debuut krijgt deze nu een hersenspoelende nabehandeling. Zonder de melancholische Merseybeat postpunk uitspattingen, die zijn voor een ontoegankelijke donker midden-aards hellevuur geluid ingeruild. Een mislukte onvoltooide reïncarnatie, die als een brandende feniks nagloeit. Kan het nog extremer?

Natuurlijk kan dat. Het logge ook van Taste afkomstige Violence heeft oorspronkelijk een gemiddelde single lengte van drieënhalve minuut, maar wordt hier op de pijnbank tot ruim elf minuten uitgerekt. Geselende drumslagen laten je sadomasochistisch nagenieten. Vernietigende gitarengolven boren diep je ziel binnen. Stephen Lawrie verheerlijkt de martelgang. De smaak van het geweld, met bijna in bloed geschreven teksten. Een uiteindelijke genadeslag blijft uit, laat de luisteraar maar radeloos nasputteren.

Strange Waves is nog echt een probeersel. Een song in wording die de aanloop voor de versie op het later te verschijnen Songs of Love and Revolution vormt. Blijkbaar zijn de mannen van The Telescopes ruimschoots tevreden over de opzet en die laten ze vrijwel helemaal intact. De gespeelde demo is zelfs helderder qua geluid en bezit meerdere zuigende hypnotiserende lagen. Alleen het abrupte einde is niet bevredigend, maar dat is op de uiteindelijke studioversie ook het geval. Daar hebben ze in de tussentijd geen geschikte oplossing voor gevonden.

Ook We See Magic and We Are Neutral, Unnecessary zal vervolgens op Songs of Love and Revolution belanden. Hier is wel nog flink aan gesleuteld. Deze rollercoaster aan opgekropte emoties is te kwaadaardig om bijna tien minuten lang te traumatiseren. Zelfs in de wereld van The Telescopes bestaan er grenzen, al moet het een geweldige ervaring om dit live zo mee te maken. De ideale afsluiter waar ze het uiterste van hun instrumenten vragen; gesloopt narokend kunnen die niet meer van dienst zijn. De keuze om deze halverwege de radiosessieplaat te positioneren is niet helemaal logisch.

You Can’t Reach What You Hunger vloeit waarschijnlijk voort uit dezelfde sessie als Handful Of Ashes. Ook deze track vindt onderdak bij As Light Return. Lekker dicht geplamuurd met flinke klodders aan modder en verregende gitaardepressies buien. Onvoorspelbaar onheilspellend, met een klagende hoofdrol voor een op bloed jagende uitgehongerde frontman. Niet echt iemand die je in het donker amicaal in de stadse achterbuurtwijkjes begroet.

Die maniakale gekte zit ook in het overlopende explosieve Something in My Brain verscholen. Bijzonder dat ze op de As Light Return plaat niet gebroederlijk naast elkaar staan, het hoort namelijk wel zo. Zo is het kloppend, zo is het klaar. In het geval van The Telescopes voegen de radio sessies meer dan genoeg extra’s toe. Een fijn schijfje!