The Telescopes zijn duister, sexy, slow dansbaar en zo retro als maar zijn kan. Deze Britse postpunk rockers herbeleven het afscheid van de jaren tachtig als een nare droom waarvan ze zich niet willen distantiëren. Elke herbelevende dag start opnieuw in 1989, de vooravond van de Britpop rave movement, het funkende crossover gebeuren, de deprimerende grunge en de daaruit opbloeiende punkrock. The Telescopes sluiten geen compromissen met die overdonderende new gold dream overeenkomsten, en houden zich star aan dat schaduw daglicht vermijdende gothic industrial geluid. The Telescopes ontwaken als de nacht zich aandient en blijven trouw aan die donkere oersound. De Of Tomorrow toekomst ligt dus nog steeds in het verleden. Het Hamburgse Tapete Records gelooft in deze aanpak en geeft ze hierin alle vrijheden. Samen met de elektronische krautrock dochtermaatschappij Bureau B houden ze het eighties geluid volledig in ere, sterker nog, de meeste interessante vintage getinte releases verschijnen op deze labels.

Deze vijftiende Of Tomorrow studioplaat borduurt met de afwijkende uitstapjes verder op de Songs of Love and Revolution voorganger voort. De zwartwit romantici omarmen ook nu die filmische desperate Keith Lynch gevoelsbeleving. Het sobere dovende stervenslicht van de Only Lovers Know sixties psychedelica ademt die terechte sentimentele liefdesverklaring uit en kruipt de door nicotine aanslag dicht geslipte poriën binnen. Stephen Lawrie verloochend die Amerikaanse inspiratiebronnen zeker niet, ook Of Tomorrow heeft veel raakvlakken met de elektronica pioniers van Suicide, de woestijn nomaden ontdekkingstochten van The Doors en het experimentele rammelende The Velvet Underground baanwerk. Het is fraai hoe ze deze invloeden aan het typerende Engelse lage stand stofzuiger shoegazer geluid van Jesus and Mary Chain koppelen en hier tevens de verdovende Spacemen 3 achtbaantrip ondergang in meenemen. Zoals ik dus al eerder aangeef, The Telescopes blijven in de jaren tachtig steken en weigeren de overstap naar de jaren negentig te maken.

De bloeddorstige glamrock country synthpop Butterfly nachtvlinder kruipt uit haar doodskist cocon, aanschouwt de thuishobby studio omgeving in Shropshire en komt tot de conclusie dat er in al die jaren niks veranderd is. Tevreden acclimatiseert ze zich aan haar nieuwe parasiterende woonklimaat en voedt zich met onzekerheid, angst en paranoia. De wederopstanding van de gastheersers van de duisternis, versterkt en doeltreffend. Een aardedonker extase feestje, zwart is het fluisterende codewoord. Stephen Lawrie heeft dat druggy, vertraagde in zijn ongeïnteresseerde voordracht, waarmee hij juist in die antihouding de begerende prikkelende lustgevoelens opwekt. Everything Belongs, alles heeft een oorsprong, alles heeft een reden, alles vervaagd, alles komt terug. Death disco dodendans drums straffen het ritmische Where Do We Begin? af. We verheerlijken de rottende modderpoel des verderf en vreten ons als luie vetgemeste varkens met die mensonterende ellende vol.

Die helse liftmuziek waanzin zet zich in het aan Swans memorerende (The Other Side) voort. Een fuzznoise genadeslag met gewelddadige excessen, de ontvlambare escapekaart houdt het eeuwige hellevuur brandend. Sonische poorten openen zich in het bovenaardse bewierookte Under Starlight statement, waar bezwerende orgelpartijen die laatste paradijselijke sterrenweg naar het krautrock lichtjaren universum verwelkomen. Het is slechts afgemeten maatwerk welke zijn bevredigende climax in het ruim acht minuten durende tussen hemel en aarde zwevende Down By The Sea krijgt. Een aangename mix tussen de langgerekte psychedelica en opwekkende drughallucinaties. Een levensgevaarlijke dodelijke flirt met de wenkende eeuwigheidsaftocht in het vooruitzicht.