Als knipoog naar hun meesterlijke album 11 uit 1989 bewijst hun nieuwe album 2011 dat de uit New Jersey afkomstige The Smithereens nog steeds een heerlijke powersound kunnen genereren. En met ook nog eens ontzettend veel enthousiasme en vakmanschap.

The Smithereens beleefden hun gloriedagen in de laat jaren 80. Zanger/gitarist en voornaamste songschrijver (en dus geluid bepaler) van de band, Pat DiNizio, wist vanaf hun meesterlijke (officiële) debuut album Especially For You (1986) steeds met een heerlijke lading melodische songs op de proppen te komen. Songs die dan met veel energie werden vastgelegd. De op het debuut volgende albums Green Thoughts (1988) en 11 (1989) bleken dampende powerpop/rock album in de beste traditie. Ook live bouwde de band een fraaie reputatie op (al waren sommige optredens zo oorverdovend hard dat zelfs oorpluggen niet hielpen….)

Gedurende de jaren 90 verdween de band een beetje uit zicht maar maakte nog wel een aantal prima albums. Hun coveralbum met Beatles covers en hun integraal nagespeelde versie van Tommy van The Who zijn, opvallend genoeg, kleine meesterwerken. Hun eerste album met eigen materiaal sinds het opvallende God Save The Smithereens uit 1999, wat verscheen als een conceptalbum als de wereld met de eeuwwisseling zou vergaan, is nu na ruim 11 jaar verschenen. Met 2011 pakt de band de draad weer moeiteloos op. Natuurlijk heeft dat ook te maken met het feit dat de band op bassist van het eerste uur, Mike Mesaros, na nog steeds uit originele bandleden DiNizio, geweldige gitarist Jim Babjak en powerdrummer Dennis Dike bestaat. Met bassist Severo “The Thrilla” Jornacion (sinds 2006) is de sound niet wezenlijk veranderd.

Ook qua songs klinkt de band nog altijd zoals ze ooit in 1980 startten en halverwege de jaren 80 doorbraken. Powerchords, super melodische zanglijnen, meezingbare teksten en refreinen, strakke en spannende hooks, knallende drums en pompende bassen. Gelijk bij album opener Sorry is dat duidelijk, maar ook songs als One Look At You en Keep On Running staan gelijk weer als een huis. En met een ballad als Viennese Hangover voegen ze weer een heel fraaie slowsong aan hun oeuvre toe.

2011 biedt niets onverwachts anders maar om The Smithereens met zoveel plezier, klasse en kloten muziek te horen maken maakt heel veel jonge, hippe bands, volledig overbodig.