Na 1991 was het relatief stil rond The Serenes. Volgers van de band keken reikhalzend uit naar nieuw materiaal. Zouden de Friezen na het prachtige debuut Barefoot And Pregnant nog een klassieker in zich hebben? Hoewel de band al in 1992 nieuw werk had laten horen op het podium, duurde het tot het najaar van 1993 voordat The Serenes hun tweede plaat uitbrachten: Back To Wonder.

De vele optredens aan het begin van de jaren negentig hadden de verhoudingen binnen de groep geen goed gedaan. Paul Dokter, die in 1988 de band had opgericht met Theo de Jong, was inmiddels vertrokken, evenals bassist Ale Bosma. Met Pyter Kuipers op bas en producer Lou Giordano (o.a. Hüsker Dü, Moving Targets, Mission of Burma en Lemonheads) achter de knoppen wist de band echter wederom met een bijzonder mooie gitaarplaat te komen.

De stemmige, melodieuze single Every Sunday gaf het al direct aan: The Serenes vormden binnen de Nederlandse gitaarpop nog steeds de buitencategorie. Het werd tijd dat ook het buitenland hiervan doordrongen raakte. Mede daarom trok de band nog twee singles van Back To Wonder: het loepzuivere, krachtige Feel Me en het breekbare, akoestische Here.

Op Back To Wonder klonk de band wat rijper en steviger doortimmerd dan op Barefoot And Pregnant. De flinke podiumervaring, de goede reacties uit binnen- en buitenland en de ervaring van Giordano hadden hun vruchten afgeworpen. Hoewel de impact van Back To Wonder net even kleiner was dan die van de debuutplaat, deed ook dit tweede album zijn werk: de prachtige melodieën, het zuivere gitaarspel, de krachtige uithalen; het nieuwe materiaal kroop snel onder de huid. Back To Wonder kleurde de nazomer en herfst van 1993 op fraaie wijze in. De foto’s die het album omlijstten sloten mooi aan bij de sfeerrijke, soms melancholieke muziek.

De slepende opener Spirit (Let Me Walk With You) was een onmiskenbare Serenes-song vol romantiek en tintelende gitaren. Millbank Wood zette de tijd stil en ontroerde. Dreamscape dwarrelde als ochtendmist de speakers uit. Love Under Will had dezelfde subtiele allure als Under The Milky Way van het vergelijkbare The Church. Elders wisten The Serenes met de pittige songs Wider Green en All Of These Days de aandacht op prima wijze vast te houden. Het titelnummer, op weg naar het einde van de plaat, was een imposante staalkaart, een muzikale achtbaan die het krachtige en het serene van de band bundelde in een memorabele song van bijna zes minuten. Met afsluiter The Gathering Of Eighteen Years Of Silence stelde de groep zich meer ingetogen op. Ook deze melodieuze gitaarpopparel zou echter vele luisterbeurten afdwingen.

Back To Wonder bracht The Serenes weer voor langere tijd terug op de Nederlandse podia. Ook de media wisten de band weer te vinden. Back To Wonder werd alleen in de Benelux uitgebracht, tot frustratie van de band: “Het wordt tijd dat Nederland internationaal een rol gaat spelen. Dat kan alleen als de platen ook over de grens worden uitgebracht. Bands als Urban Dance Squad en Bettie Serveert doen niet onder voor buitenlandse groepen”, aldus Theo de Jong.

“Als ik de reacties uit Amerika moet geloven, kan Back To Wonder ontzettend veel airplay krijgen op de college-radio’s. Wij hebben iets in onze muziek dat Amerikaanse bands niet hebben. En nooit zullen krijgen. Een sfeertje dat moeilijk te omschrijven is. Noem het iets noordelijks of landelijks”.

Ondanks het ijzersterke plaatwerk braken The Serenes uiteindelijk niet door in het buitenland. In het midden van de jaren negentig gooide de band de handdoek in de ring. Door de jaren heen is de muziek van de band echter in het collectieve laaglandse popgeheugen blijven doorsluimeren en via internet is de reikwijdte van The Serenes gelukkig verder vergroot. Dit bleef niet zonder gevolgen: Barefoot And Pregnant werd dit jaar opnieuw uitgebracht via Re:, het in 2012 opgerichte reissue-label van Excelsior Recordings. Dat was volkomen terecht. Hopelijk valt Back To Wonder deze eer ook nog een keer ten deel.