Ze sluiten dus toch niet af met dat fraaie album vol schone bluescovers van 2016. De legendarische The Rolling Stones halen integendeel uit met iets waar weinigen ze nog voor in staat hielden. In plaats van tot een rusthuisact van heel ouwe knarren te verstenen, brengen ze hier anno 2023 op eigentijdse manier nieuwe, opwindende rock-‘n-roll uit die deze keer veel meer opvolging verdient dan enkel beleefd beluisterd en daarna geklasseerd te worden.

In die zin is Hackney Diamonds dan ook een ongelooflijke plaat. Ze serveert een knallende The Rolling Stones, in volle overtuiging, en, behoudens die enkele ballads, voluit op speed. Het is daarom minstens hun allerbeste voorlaatste sinds tijden, alvast sinds vier decennia. Hun energieke Angry en hun spectaculaire extatische zevenminuter Sweet Sounds of Heaven zijn intussen al helemaal grijs gedraaid. Die laatste met virtuoze Stevie Wonder en een Lady Gaga die zich ermee op vocale hoogte van Merry Clayton of Tina Turner probeert te hijsen.

Maar Hackney Diamonds bewijst onmiddellijk nog een pak meer van die stonegoeie krakers te bevatten. Verbluffend daarbij toch hoe Jagger’s vrijwel intacte tachtigjarige keelgeluid die songs met eeuwige verwaandheid even volbloedig woedend als toen vooruit blijft stuwen. En op welke fantastische wijze Keith Richards’ snaren als vanouds elk pand van een overdosis elektriciteit blijven voorzien.

Twaalf songs krijgen we waaraan ze heel lang gewerkt hebben en toch werd het geen lappendeken. Bovendien met support van een resem gaststerren, gaande dus van bakvis Lady Gaga tot carrièregenoten als Paul McCartney, Elton John, Stevie Wonder en de eventjes glorieus herintredende Rolling Stone Bill Wyman.

Bij The Stones gaat het eerst en vooral om de muziek. Op de bruisende making-of daarvan, ja, daar mocht nu, met uitstekend gevolg, een vastberaden jongeling-producer Andrew Watt op toezien, de man die ook Ozzy Osbourne en Iggy Pop weer tot leven wekte. Goed getipt, Paul McCartney, ook The Stones heeft hij blijkbaar goed wakker gehouden!

What about die andere eerder nog niet gekende nummers. Een dankzij Richards klassiek rollende gitaar lichtfantastisch Get Close is een gespierde rocker die helemaal aan The Rolling Stones uit een ver verleden doet denken. Met een fraaie sax-solo en ook een braaf in de achtergrond meetokkelde Elton John. Depending on You, da’s een melancholische bluesrockballad, met pedal steel en uitdeinend op een wolk van strijkers. Bite My Head Off, een hectische klapper met Jagger in een ziedende Johnny Rotten-pose en een ongewoon meegrungende McCartney. Met Whole Wide World werpen ze even een blik in de achteruitkijkspiegel, met weer een vintage bijtende riff en een prominente rol voor Ronnie Wood.

Vreemde eend in de bijt, om je helemaal bij het kampvuur op te warmen, is de country van Dreamy Skies, met Jagger in een hoofdrol en Ronnie Wood weer op pedal steelgitaar. Mess It Up, dat klinkt weer lekker funky The Rolling Stones.

Het razende Live by the Sword bijt dan af met een regelrechte Creamy Sunshine of Your Love-riff en een vurige honkytonk-piano-hamerende Elton John. Bassist Bill Wyman werd voor deze song terug opgevorderd. Een in één take opgenomen track die ook het laatste drumwerk van Charlie Watts bevat vóór zijn overlijden in 2021. Memorabele song dus, met vijf Stones aan het roer. Het schitterend slome Driving Me Too Hard is een gitaarkraker van jewelste, met een verre Bruce Springsteen-feel. In het rustnummer Tell Me Straight horen we ook eens Richards schorre stemgeluid, in een triest mijmerende klaagzang.

Als postscriptum bij het album komt finaal dan nog Rolling Stone Blues. Een back to the well, ruig gestripte Muddy Waters-harmonicablues in de stijl van Blue & Lonesome. Met naast Jagger weer een opvallende Richards. Passend eerbetoon aan hun founding father Muddy Waters.

‘Hackney diamonds’, naar verluidt zijn dat  stukjes gebroken glas van verbrijzelde autoruiten na een inbraak. Net zo krijg je dit groots klinkend album van The Rolling Stones right in your face. Geen groep ook die het, met meerderheid nog van zijn originele leden, met nieuw materiaal nog zo knetterend, swingend en op de top van al zijn kunnen kan uitzingen. Hackney Diamonds klinkt dan ook net zo doelgericht en vitaal omdat ze er zich ook echt weer mee hebben willen bewijzen.

The Rolling Stones zijn niet tot een stofferige museumstukgroep verworden die alleen wegdeemstert met touren en teren op het songbook van oude hits. Het vermaarde songwritersduo Jagger-Richards heeft zelfs op vandaag de spirit van toen nog helemaal behouden en is daarom muzikaal nog in staat om songs af te leveren die helemaal zo robuust klinken als… The Stones. Die mannen mogen dus staande sterven.