Dat het hoofd van gitarist/componist Bert Dockx boordevol muziek zit die er uit moet mag wel heel duidelijk zijn. Elk jaar komt er of wel een soloalbum of een nieuw album van Dans Dans, Flying Horsemen of Ottla uit. Of zoals vorig jaar gewoonweg onder de naam Bert Dockx Band. Met Ottla is hij met Vogel toe aan zijn tweede album.

En net als hun fabuleuze gelijknamige debuut is Vogel een onnavolgbaar goed en cool album. Dockx is één van de beste en inventieve gitaristen die er wereldwijd rondlopen. Een gitarist die ook nog eens verrassende en erg goed composities weet te schrijven en immer met een fijne twist.

Luister alleen als eens naar albumopener Espejo. Startend als een fijne, aan de jaren zeventig gelieerde, gitaar met sax over een wel heel erg lekkere groove doorlopend in een fantastische solo naar een fascinerend slot, dat weer een heel andere filmische en mysterieuze kant opduwt. Dockx ten voeten uit.

Ottla startte ooit als zijn jazzband maar Ottla was gelijk al veel meer dan dat. De vrijheid van jazz wederom door Dockx gebruikt om zijn eigen muzikale sferen op te trekken met steeds weer dat fascinerend goede gitaarwerk van hem als voortrekker. Zijn muzikale kompanen Louis Evrard (drums, percussie) en Thomas Jillings (sax, klarinet en synths) waren op de eersteling ook al aanwezig, Gerben Brys is op bas nieuw in de band.

Vogel is een onweerstaanbaar fijne plaat. Een plaat vol muziek die prikkelt, verbaast en overweldigt. Het is Dockx wederom geluk om acht gevarieerde, steeds weer verrassende composities te schrijven die dan weer melodieus, emotionele geladen zijn dan weer lekker dwars schuren. Immer met volle inzet tot het uiterste gedreven hun weg vinden. Luister alleen al eens naar Wake up & burn.

Het is die vaak zo fijn aanwezige onderhuidse lading die de stukken zo goed maken. Die ingehoudenheid die Midnight Crawl zo fascinerend maakt en waarbij je Dockx al klaar voelt staan om zijn pedalen eens flink los te trekken om vol een robuuste solo neer te zetten. En dat dan net niet doet. Onweerstaanbaar.

De B-kant van de plaat is al net zo ijzersterk. Het prachtige Jardin en het weergaloos straffe Dick laten Dockx en de band in bloedvorm horen waarbij gitaar en sax een fraai dwars duel aangaan. Het atmosferische Don’t Cry en de fantastische naar climaxen opbouwende albumafsluiter So Long, Tiger! maken Vogel wederom een onweerstaanbaar goed album.

Wat een heerlijke muzikant is Dockx toch en wat weet hij met zijn composities, met welke band of solo dan ook, toch steeds weer veel opwinding teweeg te brengen. Vogel van Ottla is wederom een hoogtepunt in het muziekjaar.