De man achter The Rhynes is Joe Atkinson, die vooral druk is als toetsenman bij Filpron en Neville Staple (The Specials, Fun Boy Three). Atkinson toerde ook met Donovan, The Selecter, Rat Scabies en Lee ‘Scratch’ Perry. Bij The Rhynes komen de ska- en punk-linken niet naar voren maar draait het vooral om harmonieuze indiepop/rock met een voet in de klassieke poptraditie. Het label Tiny Dog voerde al namen op als Teenage Fanclub, Nicky Hopkins en Bob Dylan. Atkinson toont in de clip van I Can’t Hear You nog een aantal hoezen van fijne albums die hem ongetwijfeld na aan aan hart liggen, dus die kunnen we gemakshalve ook wel in de inspiratiemix gooien.

De link met Teenage Fanclub is een duidelijke, The Rhynes grossiert net als de Schotten in warmbloedige, meerstemmige en harmonieuze indierock. Het eerder genoemde I Can’t Hear You is kenmerkend, net als You Don’t Have To Be Alone Anymore, de andere single. De band laat onweerstaanbare poppy koortjes horen op When Summer Comes en weldadige sferen op het mid-tempo, door toetsen aangedreven Time on Our Hands.

The Rhynes – het woord komt uit Somerset en verwijst naar een kanaal of sloot voor drainage, houdt het op dit album relatief mild: de gitaren blijven in het gareel, de zang is beheerst en de hooks zijn niet scherp afgetekend. Turning Around laat echter iets meer pit horen. Voeg daarbij de fraaie meeslepende zangharmonieën en je realiseert dat dit in de jaren negentig waarschijnlijk een indiehitje was geweest. Hopelijk heeft deze song (samen met de singles) in het Verenigd Koninkrijk nog wel enige airplay gehad. ‘I’m coming home’, zingt Atkinson in het beduidend stemmigere Wait for Me, een track die zowel zielenpijn als hoop uitstraalt.

De eerdergenoemde verwijzing naar Bob Dylan zit ‘m vooral in de harmonica die een paar keer opduikt op het album. Harmonica en piano geven het afsluitende Don’t Make It Right een andere sfeer mee dan de nummers op het eerste helft van de plaat. Die verbreding van het geluid is aangenaam en komt vooral tot bloei op Cracks, een song die temporiseert middels een mooie, licht psychedelische break waarop harmonica, piano en geestverruimende effecten vele deuren openen. Zo krijgt Everything the Wrong Way Round op de tweede helft nog een paar mooie extra dimensies.