Tot 1994 functioneert de punkrock ondergronds in de krakersscene volgens de do it yourself principes. Heel kneuterig zelf albumhoezen in elkaar knutselen, illegaal een eigen punkblad op school afdrukken en in een oefenruimte een veredelde demo opnemen en deze in cassettevorm aan de man brengen. Labels als Epitaph en Look Out! hebben slechts een klein trouw bereik, maar dan gaan de belanghebbende platenbazen zich ermee bemoeien. Na het alternatieve grunge succes smaakt geld nog lekkerder en kloppen ze bij de tweede lichting punk aan. Green Day is eerst nog terughoudend maar zwikt uiteindelijk voor het grote kapitaal.

The Offspring houdt nog een tijdje aan hun anarchistische houding vast voordat ze uiteindelijk in commerciële popdeuntjes vervallen. Alleen de NOFX leden beschouwt het als een grote grap, laten zich op feestjes met drank vollopen en bedanken spottend voor de eer. In Nederland neemt Heideroosjes zichzelf steeds serieuzer, waardoor ze zich bijna als een persiflage van hun eigen ideologie presenteren. Na het onovertroffen American Idiot van Green Day ebt tien jaar later de aandacht weg. Punk Is Dead?

Echter niet in België. Daar begint dan juist de triomfantelijke veldslag van het in 2004 opgerichte The Priceduifkes. Deze Kempenaren zijn dan net de middelbare school ontgroeid en te jong om bewust de punk revival mee te maken. Ze timmeren weer ouderwets hard aan de bak, veroveren mondjesmaat elke jeugdhonk en plattelandse kroeggebouw, maken naam in de rest van Europa, Noord-Amerika en Japan, en staan garant voor een avondje helemaal los gaan.

Het speelplezier staat op de voorgrond, daar draait het weer om. Via mond op mond reclame naam maken en de aandacht van het verworven publiek vasthouden. Ondertussen zijn we twintig jaar verder en is The Priceduifkes een gevestigde naam in het clubcircuit. Op hun zesde Dancing Dirty album blikken ze op hun bestaan terug, al zijn ze nog lang niet afgebrand en afgeschreven. Dansen, Dansen, Dansen, het knuffelbos van Jeroom staat in brand, en The Priceduifkes wakkeren dat vuurtje nog meer aan.

Allemaal leuk en aardig, uiteindelijk draait het toch nog steeds om het feesten. Dirty Dancing start als een perfecte stapavond. Drankje in je hand, luisteren naar je favoriete rockband, en een beetje meebewegen op de muziek. Veel meer heb je niet nodig. The Priceduifkes deelt het enthousiasme dat dit alles weer mogelijk is. We zijn ondertussen geroutineerde Little Old Beer Drinker, Me zuipers met een beginnend midlifecrisis buikje. Net zolang doordrinken totdat je vergeten bent waarom je dat blikje geopend hebt, en daar vervolgens nogmaals op proosten.

Wanneer ben je nog geloofwaardig en waar ligt het punt dat je niet meer relevant bent. Punk is zeker niet dood maar heeft wel een beperkte houdbaarheidsdatum. Kan je als dertiger nog de jeugd mobiliseren of moet je het stokje aan een jongere generatie overdragen. Het stevig om zich heen schoppende The End Is Near staat hier bewust bij stil.

De lompe Water Balloons to a Knife Fight kemphanen Kemperpunk benadrukt dat een punkconcert ook het verkeerde publiek aantrekt, die er niks van begrijpen en wat doelloos om zich heen meppen, want daar draait het hele pogoën en moshen toch om? De Pink Cloud en de Hot Tub pretpunk hebben een nutteloze niets aan de hand invalshoek. The Priceduifkes flirt met surf, glamrock en Britpop en doopt dit alles in een badje van champagne onder. We zijn rocksterren en maken gretig van die status gebruik.

De opgefokte duistere run like hell The Demonisher track zaait paniek onder de groeiende angstcultuur. Gastgitarist Cedric Maes van The Sore Losers soleert er heerlijk op los en geeft de track een smerige rock injectie mee. Ricky D schreeuwt zijn longen uit zijn lijf en schalt gehard en geleefd door de luidsprekers, gemeend zelfs, en zo hoort het ook. De politiek correcte Your War hardcore schopt tegen de haatzaaiers aan die hun oorlogen boven de hoofden van onschuldige burgers uitvechten.

Het stompzinnige Send It is een poging om een liefdeslied te schrijven, welke uiteindelijk op de grote stapel in de kast belandt. Liefde is blind, een uitputbare inspiratiebron. Is It Bill? benadrukt het bedrieglijke verraad, het meisje van je dromen valt voor de loser waar je altijd al tegenop kijkt. What Is Love / Baby Don’t Hurt Me is de jacht en zich met de prooi totaal geen raad weten. Van binnen zijn de stoere mannen nog steeds de zachtaardige kleine jongens die geen benul van de liefde hebben. Dancing Dirty heeft het allemaal, het puberale sarcasme, de kritische blik en de onvermijdelijke liefdesballades. Met deze instelling kunnen The Priceduifkes nog wel een aantal jaren mee vooruit.