Eigenlijk staat voor het uit Chicago afkomstige The Poison Arrows mathrockers alles in de lente van 2020 al vast. Hun vierde War Regards plaat heb ik ruimschoots op tijd ter inzake in bezit, en de datums voor een tournee door de Verenigde Staten staan op de kalender dik gemarkeerd aangegeven. Juist op dat moment barst de wereldwijde pandemieproblematiek los. Onzekere tijden, alle concerten worden geschrapt en de releasedatum schuiven ze verschillende keren voor zich uit. Het is een totale verrassing dat de plaat alsnog in februari 2022 het licht ziet. Dit is mij totaal ontgaan, dus ik heb ook nog iets goed te maken. Het grimmige emorockers drietal verdient een opwaardering voor deze gestagneerde in de ijskast geplaatste aandacht. Ondertussen zijn we alweer een jaar verder en verschijnt op 16 juni Crime And Soda.

Justin Sinkovich zondert zich tijdens de corona periode terneergeslagen met zijn vrouw en honden geïsoleerd van de buitenwereld af en zoekt zijn troost, rust en bezinning in een bosrijke omgeving. Wat levert deze opgelegde aarzeling hem op, en is de zanger op de onzekerheid van een nabije toekomst voorbereid. Het kost weinig moeite om inspiratie op te doen, elke muzikant zit in exact datzelfde schuitje. Hoe zet je echter deze zwarte dagboekbladzijdes in muziek om. Met deze uitgeschreven basis contacteert hij bassist Patrick Morris en drummer Adam Reach, de aftrap van het scherp observerende Crime and Soda is een feit. Het is te omzichtig om over een gefrustreerde plaat te praten, dit sobere klimaat delen ze met de vele herstarters uit de rockscene. Uiteindelijk spreken ze vooral het verlangen naar hoop, stabilisatie en begrip uit. The Poison Arrows richten hun gifpijlen nu niet op het afbrekende verval, maar juist op het helend puinruimend proces.

Justin Sinkovich is gemeend opstandig oprecht, de wrange verbittering is nog slechts een beschermend schild tegen het demonisme van buitenaf. Twijfel nooit aan jezelf, herdefinieer je kansen en elimineer de onnodige absorberende rioolsubstanties uit het verleden. Mercurial Moments Erased is een wake up call, een parasiet dodend anticonceptiemiddel om je niet door negativisme te laten bezwangeren. The Poison Arrows groepeert de postpunk duisternis met slagvaardig subtiel noise gitaarwerk en doeltreffende drumdonderslagen. De aftakeling vormt slechts hulp vragend voorwerk, beantwoord in een geraffineerde exorcistische akkoorden echo.

Materialisme laadt de ark van hebzucht overvol, de bedrieglijke scheefverhoudingen laten het klotsende swingende The Joy Amber Scam schip de onvermijdelijke diepte in zinken. Nepnieuws waanideeën zuigen het voorgeprogrammeerde geheugen leeg. Het oververhitte Consequences of Memory is een onherstelbaar psychisch functioneringsdefect. In de geglazuurde catacomben van schijnheilige Glassed by the Gilded Age tijdsgewricht scharnierpunten ligt de menselijke trots begraven. Gebroken, stelselmatig gerepareerd, bekostigd door gefraudeerd witwasserij. Met het Crime and Soda wederopstanding titelstuk legt Justin Sinkovich de commercialisering schuld tevens bij zichzelf. Het kostenplaatje van de simpelste verzekerde weg tegen de weerstand.

All These Kids lijmt overgevoelige jongeren met kansloze plakkerige beloftes. De maatschappij kanaliseert de nu al uitgerangeerde sub groepering van hun gevoelsblokkades door deze volgens regels en wetgeving te re-integreren. Technologische ongein zuivert ze van alle echtheid. Het Imminently Accompanied by Dragonflies crucifix beschermt je tegen de energie vullende bloedzuigende vampiers die zich aan misstanden verheerlijken welke het daglicht niet mogen aanschouwen. De aarde raakt niet alleen door een milieu beschadiging oververhit, ook de onderlinge verstandhoudingen bereiken het Asynchronous Empire of Isotopes kookpunt. Dit is geen excusestrack, maar een opzwepende freakkrachtexplosie. De ondoordachte fout die de opborrelende ondergang een voedingsbodem schenkt. Total error chaos. Knarsend verbeten vijlen we onbewust onze Sharp Young Teeth af. Nog een laatste poging om de stervende aarde hartslag te reanimeren. Een oorverdovend einde velt het ultimatum oordeel. De opgelegde wachtkamer stilte heeft The Poison Arrows alleen maar aangescherpt.