Het is 1991 als The Notwist met hun overdonderend gelijknamig debuut bij de overheersende metal en gitaarrockscene aansluit die op dat moment een sterk bepalende factor in het muziekklimaat vervullen. Hard en meedogenloos laten ze een alles vernietigend spoor achter. Markus Acher schreeuwt zijn opgekropte onvrede van zich af, en laat zich hierbij door een flinke dosis aan snerende hardcore punkriffs en oorverdovend slagwerk begeleiden.

De zuigende doom depressies krijgen vervolgens een helende injectie aan elektronica toegediend, en het accent verplaatst zich steeds meer richting de melodieuze indierock. De duistere ondoordringbare achtergrond vormt hierbij nog steeds de basis en ondanks dat het tempo flink omlaag gaat blijft de sound loeizwaar. Door de eigenzinnigheid en het steeds maar opzoeken van het experiment blijven ze in het alternatieve circuit rondcirculeren, terwijl gelijkwaardige bands er al snel voor kiezen om het bredere publiek tevreden te stellen. Net als het gelijkgezinde (en wel degelijk door deze Duitsers beïnvloedde) Radiohead kiest de band uit Weilheim in Oberbayern ervoor om dwars tegen alle stromingen in te zwemmen.

De elektronica Signals hartslag die in 2014 Close to the Glass opent wordt door kille doodslaande klanken en een flinke dosis aan cultuurgeschiedenis gevolgd die in jaren zeventig gewortelde Krautrock klanken hun weg op de gewaagde plaat vinden. Het daarop aansluitende The Messier Objects is toch wel een conceptuele misstap. Dromerig, futuristisch en steeds verder van de aarde wegzwevend. Na een stilte van zes jaar is daar nu eindelijk een teken van leven; Vertigo Days.

De inheemse jazzy tribal percussie van Al Norte belooft al veel goeds. Spannend en uitdagend, een statement tegen de allesvernietigende mensheid. Driftige oerwoud geluiden worden al snel door volbouwende grote stads hectiek opgevolgd, en dat alles in een minuut tijd. The Notwist heeft duidelijk de afgelopen jaren benut het geluid te verfijnen. Vertigo Days is dan ook een reis om de muzikale wereld in tachtig dagen, gedoseerd in vijftig minuten aan muziek en ondergebracht in veertien nummers. De Duitsers zijn weer down to earth en benutten hun krachten door een behoorlijke vooruitstrevende sound te creëren.

Zelfs in het rustgevende Into Love / Stars slaan ze de klassieke pianotoetsen hard aan, waarna ze de elektronische klankenkast plunderen en verschrikte melodieën zich over elkaar heen een weg naar buiten murwen. Achtervolgd door sneltreinen van voortdenderende Krautrock en hoge industrial klanken, welke een file op het op tilt slaande digitale wegennetwerk veroorzaken. Normaal noem je dit een muzikale zelfmoord, maar juist bij The Notwist werkt het wel, maar daarvoor moet je Vertigo Days die gunkans geven om voluit met koptelefoon op te luisteren, daar komt het frontale geluid het beste binnen.

Het zwaar psychedelische Exit Strategy to Myself zuigt je de jaren zeventig in. De Duitse tongval zang memoreert aan Kraftwerk, al laten de onheilspellende krassende postpunk gitaren de Jekyll and Hyde schaduwkant van de band horen. Er bestaan geen vastgelegde regels in de wereld van The Notwist waarin elke vreemde combinatie mogelijk is. Het is pijnlijk dat het begrip cross-over zich in de jaren negentig vooral het etiket als een mix tussen metal en funk meekrijgt, en daardoor een subgenre is geworden. Vertigo Days heeft juist nog steeds die avontuurlijke vernieuwingsdrang en valt niet op suffe gedateerde formules terug. Zo wordt de dromerige tekstloze zang op Loose End bruut door flikkerende gitaarinterrupties verstoord om vervolgens ergens in een ruimte van gewichtsloosheid bewegingloos in een verstrikkend spinnenweb van postpunk dreampop te blijven hangen.

Het valt op dat The Notwist het toelaat om met verschillende gastmuzikanten te werken. De spirituele Oosterse chilljazz met verrassende psychedelische Into the Ice Age Britpop invloeden wordt mentaal door de lazy Amerikaanse multi instrumentalist Angel Bat Dawid ondersteund die er een fraai staaltje klarinetpartijen aan toevoegt. Van totaal andere orde is het grote stads klarinetspel van de uit Chicago afkomstige jazzmuzikant Ben LaMar Gay in Oh Sweet Fire, die gevangen in de triphop omlijsting van The Notwist de broeierigheid van het avondleven op straat verwoordt. De retro Al Sur computerdisco wordt door de vervormde vocalen van de Argentijnse singer-songwriter Juana Molina opgezweept, weer een verrassende keuze die zo voortreffelijk uitvalt.

De Japanse vocalist Saya is een boegbeeld van het eigenzinnige Zayaendo duo. Ze mag het funkende volgens dEUS principes gemodelleerde Ship verder inkleuren. Haar lichthese voordracht gecombineerd met retro seventies Franse inslag zorgt voor een dansbaar, zeg maar gerust toegankelijk geheel. Samen met muzikale partner en vriendin Satomi Endo vormt ze de brassband Zayaendo, welke op uitnodiging van The Notwist al op het Alien Disko Festival spelen. Gebroederlijk sluiten ze de plaat met het adembenemende stuk aan zalvende seventies filmscore klanken af die in het voort marcherende Into Love Again einde samenkomen

De stilte heeft de band absoluut goed gedaan. Dat ze in het verleden het uiterste van zichzelf vragen, levert vooral een vrije kamikaze val naar beneden op, welke in een tijdsbestek van zes jaar overwonnen wordt. De songstructuur staat weer fier op de voorgrond en verdringt hiermee de onmogelijke opgave om in vrijwel niet uit te voeren lastige passages te verdrinken waarmee ze in The Messier Objects dreigden te stagneren.