The National
First Two Pages of Frankenstein
Natuurlijk blijft Matt Berninger altijd die depressieve romanticus welke zich met geluk geen raad weet, waardoor deze een magnetische afstotende werking op hem heeft. Toch brengt First Two Pages of Frankenstein een klein beetje verandering in dit beeld. Het neurotisch brommerige in zijn stem is vrijwel volledig verdwenen. Sterker nog, Matt Berninger gaat alleen maar beter en melodieuzer zingen, waardoor een zwartgallige postpunk omlijsting veel minder bij First Two Pages of Frankenstein past. Niet dat The National nu met een feelgood happiness plaat op te proppen komt, er sijpelen nog steeds een overschot aan wanhopige avond duistere sfeerbenaderingen doorheen. Komt dit soort ontwikkelingen ten goede aan het kenmerkende geluid van de New Yorkse indierockband. Ja, dit is absoluut het geval, al heeft het ook de nodige kanttekeningen.
Ook nu maakt The National van gastzangers gebruik, maar niet zo extreem als op I Am Easy to Find, waar ze bijna als begeleidingsband optreden en zich onderhand wegcijferen. Niet dat dit slechte nummers oplevert, integendeel, al het vrouwelijke schoon triggert The National voldoende om weer een prachtige plaat af te leveren. Op First Two Pages of Frankenstein blijft dit tot een drietal collega muzikanten beperkt, al is het wel de eerste divisie die hier meer dan verdienstelijk aanschuift. Het is niet niks als je de namen van Sufjan Stevens, Phoebe Bridgers en Taylor Swift binnenhaalt. Die laatste twee verzorgen waarschijnlijk ook de intieme Ice Machines achtergrondecho’s, al laat The National dit in het midden. Anderzijds is het een grote eer dat je door een topband als The National gevraagd wordt. Natuurlijk speelt het mee dat Aaron Dessner zich steeds meer als producer presenteert, en aardig wat zeggenschap in Folklore van Taylor Swift heeft. Een goedbedoelde wederzijdse vriendendienst tot gevolg. Ook bij The National houdt hij de touwtjes stevig vierend in handen. Blijkbaar valt het eerder uitgebrachte Weird Goodbyes waarbij ze samen met Justin Vernon van Bon Iver werken op het laatste moment af.
Ondanks dat Matt Berninger zich op de albumhoes van zijn solo Serpentine Prison uitstapje als een gesettelde huisman portretteert die in zijn sombere schulp kruipt, klinkt First Two Pages of Frankenstein een stuk luchtiger. Schijn bedriegt, onder die catchy lagen loert nog steeds de tekstuele ellende, alleen verheerlijkt de melancholische frontman de negativiteit bijna. Deze rol draagt hij al jaren uit, en identificeert zich met zijn persoonlijkheid. Waarom niet gewoon van jezelf houden, jezelf in een schijndans omarmen en jezelf gewoon accepteren. Dit maakt het leven in ieder geval een stuk draaglijker. Matt Berninger blijft een outsider, die net als Frankenstein de schoonheid van de lelijke menselijke trekjes etaleert.
Once Upon a Poolside openbaart zich als een intieme pianosong, al snel opent Matt Berninger de gordijnen om de onderliggende duisternis te verwarmen. Het verwelkomde zonlicht verbleekt de tranen, droogt deze op een natuurlijke wijze. Och, hij heeft mij gelijk weer in zijn greep en elk gemeend woord komt hard binnen. What was thе worried thing you said to me? I thought we could make it through anything. Niet dus, en daarbij werkt de verzachtende bijdrage van Sufjan Stevens niet. Die pijn zit zo diep van binnen, en Matt Berninger is de enige die dit stigma mag dragen, kan dragen. Maar wat is het een verademing om Sufjan Stevens weer zo puur te ervaren, zonder het elektronische experiment, bewaakt hij gewetensvol de zwaar wegende gedachtegang van de hoofdzanger.
Eucalyptus, de lijdensweg van een scheiding. Het verdelen van de spullen, en het besef dat niemand zich met afgescheepte herinneringen rijkelijk beloont. Uiteindelijk wil je de rotzooi achter je laten en opnieuw starten. Voor The National begrippen een rauwe harde song, maar deze vraagt dan ook om een rauwe harde aanpak. Het zwartmakerij gaat in This Isn’t Helping nog even door, Phoebe Bridgers geeft een weerwoord, waardoor het net wat natuurlijker overkomt. Prachtig hoe ze het moederlijke gebruikt om de stukgegooide glazen paardenbloem scherven van Eucalyptus te lijmen. En toch overstemt de emotionele beladenheid van Matt Berninger haar hierin, waarna ze in stilte afdruipt. Prachtig, beter kan je een relatie crisis niet vormgeven.
Het broeierige Tropic Morning News bereikt het dieptepunt in de onderliggende doemgedachtes van Matt Beringer en heeft een therapeutische werking, mede door het feit dat hij de track samen met zijn vrouw Carin Besser schrijft. Het is tevens het startpunt van een herboren The National, niet vreemd dus dat deze als eerste single verschijnt. Alien vervaagt hem van de buitenwereld, depressies houden hem hulpbehoevend aan de bank gekluisterd, en verklaren de langdurige afwezigheid en de twijfel om zich weer met de overige The National bandleden te herenigen. Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel. New Order T-Shirt getuigd dat liefde wel alles deelt. Mijmeren de spaarzame mooie momenten delen, dat Matt Berninger zijn geliefde stevig vasthoudt. Een geliefde, een gedeelde eensgezindheid, hier ligt de eeuwigheid nog binnen handbereik.
The Alcott herplaatst zich in de hotelbar eenzaamheid, waar twee ontroostbare zielen elkaar vinden, maar een fysieke aanraking uitblijft. Een gepassioneerde Taylor Swift bezit het vermogen om dit te dragen, en doet dat dan ook met volle overtuiging. Eigenlijk voelt dit ook wel als een beetje vreemdgaan aan, omdat Matt Berninger The Alcott als ode aan zijn vrouw Carin Besser opdraagt. De vrouwelijke klassieke Your Mind Is Not Your Friend pianotoetsen vragen om een Phoebe Bridgers aandeel, die ze ook nu weer verdienstelijk oppakt. Samen bestrijden ze de innerlijke demonen die nog steeds de overmacht in het leven van Matt Berninger bezitten, en waaraan hij zich maar niet aan kan ontkoppelen.
Het sensitief gevoelige afsluitende Send for Me benadrukt nogmaals dat euforische gelukzalige genotsmoment. En dan concludeer je dat daarin ook een klein puntje van kritiek valt op te merken. Misschien schikt de zanger steeds meer met de liefde en beseft hij dat zijn vrouw hierin de belangrijkste inspiratiebron vormt. Liefde overwint dus uiteindelijk ook bij Matt Berninger alles. Door de veelzijdigheid en toch ook wel persoonlijke karakter staat First Two Pages of Frankenstein niet zo sterk als de klassiekers overeind. Daarin overheerst toch wel een thematische sfeer waardoor The National zich juist zo krachtig profileert. Het neemt niet weg dat het weer allemaal prachtige van elkaar losstaande songs zijn die behoorlijk vaak bij Serpentine Prison aanschuiven.