The Murder Capital
Gigi's Recovery
Wat blijft er over als je alle opgekropte woede en frustraties in oververhitte vuurballichtbronnen omzet? Het Ierse The Murder Capital offert de jarenlange leegte op om publiekelijk zijn When I Have Fears angsten te delen. Een meesterzet, maar als je al direct jouw koning kwetsbaar in het midden van het speelveld opstelt, verwacht je geen zalvende genade van de omstanders die vanaf de zijlijn toekijken. Een zelf verzwelgende aardbeving, waarmee The Murder Capital alle mogelijkheden om met een overtroevende opvolger het publiek te winnen kansrijk de mond snoert. Toch herpakken de Dublinaren zichzelf in het genuanceerde Gigi’s Recovery, waarbij controle de nieuwe voedingsbodem vormt, en de woekerende onkruidscheuten netjes tot op gangbare hoogte terugsnoeit.
In de wereld van The Murder Capital zijn er alleen maar verliezers. Vervreemding is het kernwoord, vervlakken is het bijvoeglijke naamwoord. De vervlakkende aarde die ooit egaal mooi rond aansluitend is, de vervlakkende maatschappij welke ooit de vrijheid viert, het vervlakkende toekomstperspectief van een ooit zo frisse energieke nieuwe generatie. Vervlakking en afgeschaafd, gerijpt door ruim drie jaar aan doorzeurende ellende. Kortsluiting in de doorgebrande overladen hersencellen en voorgeprogrammeerde dementie om structureel te vergeten. Alles is systematisch vastgelegd, de calculerende winstkansen, de hoeveelheid aan tranen om een vijand te breken, het percentage aan puurheid in iemands ogen, de hardheid van de gemeten ellende. Hoe ver ga je om te overleven, waar ligt de grens om je hoofd geleegd hersenloos van alle doordachte dieptes te elimineren. We zijn voorgelogen luchtdeeltjes die zich nergens aan hechten en hulpeloos ronddartelen.
The Murder Capital misbruikt de pandemiestilte om vanuit dat kerkhof van sudderende drones en misplaatste synths van Cathal Roper de Existence basis te leggen. Ze droppen miniatuurbommen en laten Diarmuid Brennan het opruimende werk verrichten. Opzwepend opruiend baant hij zich een weg dwars door het trippende Crying heen. Zijn freejazz ritmes krijgen van de bevreemdende neerbuigende gitaarbogen tegenwerking die Damien Tuit uit zijn instrument tevoorschijn tovert en welke als magnetische stoorzenders het geheel ouderwets verstoren. Humeurig brommend nestelt de bas van Gabriel Paschal Blake zich er nog tussen. De evolutie van het slagvaardige Ierse vijftal staat voor een veelbelovende voortzetting van Gigi’s Recovery garant. Dat de plaat minder grijs als voorganger When I Have Fears is, laten ze in de kleurrijke uitloop van Crying al horen.
Return My Head benadrukt die drang tot neerslachtigheid. Kwetsbaar plaatst James McGovern zich geketend op een schietschijf en laat zijn medebandleden een overschot aan lancerende geluidsgolven op hem afvuren. Ethel schept verwarring. Stappen we met het hoofd omhoog strijdbaar de toekomst binnen, of zwakken we naar de verslavingszekerheden af welke ons tijdelijk redden, maar die ons uiteindelijk de kop kosten. Kopen we dat perspectief af, door het onwetende nageslacht hulpeloos in de kwakkelende maatschappij achter te laten, zodat deze onze gecreëerde puinhoop maar moet opbergen. Presenteert James McGovern zich op het debuut nog als constante verharde zekerheid, hier geeft hij vooral zijn kwetsbaarheid het woord. Ethel schuurt spookachtig, en duikt diep het postpunk verleden in. Destructieve demonische noise overstemmen de verbale wanhoop. We liegen ons in het net zo griezelig vormgegeven The Stars Will Leave Their Stage door het onstabiele leven heen.
Het berustende Belonging verslechtert de opkomende zenuwinzinking. De dreiging openbaart zich gemeen zoemend onderhuids en geeft paranoia een wegvretende voedingsbodem. Vanuit die laagte drijft het neurotisch tragische The Lie Becomes the Self verraderlijk naar de oppervlakte toe, om vervolgens weer leeggezogen in die kolkende dieptemassa te verdwijnen. Een leger aan epische kalmte verschijnt aan de horizon, en trekt het einde naar zich toe. Het melancholische surfende We Had to Disappear trotseert juist die golven, en houdt zich standvastig wankelend dansend staande. Met een zacht vertwijfeld vluchtend drum-‘n-basbeat neemt Diarmuid Brennan het baanbrekende A Thousand Lives werk weer over. Een heerlijk dromerig lichtgewichtig broertje van het vooraan geplaatste Crying.
Gigi’s Recovery overstijgt de boosheid, het ontkiemende angstzaadje heeft zich alreeds voortgeplant. De complexiteit is tot gangbare opgelegde normen en waarden genivelleerd. Gigi’s Recovery is een woeste geïsoleerde om zich heen slaande dodendans in een leeg coconomhulsel. We zijn de nietszeggende grijze motten van de maatschappij, afwachtende om met kleurrijke viltstiften tot gehoorzame eendagsvlinders te transformeren. James McGovern is in het met ingehouden manie vertellende Only Good Things de blinde leidende gids welke in het na smeulende slachtveld zijn zoektocht naar schoonheid voortzet, geamputeerd van zijn eigen zintuigelijke waarnemingen. Diepe wonden herstellen nooit, schroeien hooguit dicht, onderhuidse littekens blijven altijd aan de bovenzijde voelbaar.
Exist. Heeft het vernieuwende The Murder Capital bestaansrecht en garanderen ze de gevestigde zekerheid die bands als Fontaines D.C., shame en IDLES zich al toe-eigenen. Overleven ze de al reeds eerder ingezette voortgang, door bijna kansloos later opnieuw in te stappen. Absoluut! De subtiel geplaatste pianotoetsen en uitwaaiende synths hebben zeker een meerwaarde en overstijgen de vernietigende gitaarsound van de toch al niet misselijke eersteling. Toch staat het donker verhalende Gigi’s Recovery titelstuk vooral voor liefde, hoop en vertrouwen. Vooral dat laatste spreken ze hier overduidelijk uit.