The Maureens veranderen niks aan hun formule en trakteren ons op hun vierde Everyone Smiles album op zonovergoten sixties georiënteerde indiepop vrolijkheid. We wanen ons nog steeds in de jaren negentig, en misschien ligt daar juist wel de kracht van dit Utrechtse gezelschap. Er is behoefte aan levendigheid en kleur om die wrange grijsheid mee weg te spoelen. Melodieuze harmonieuze koortjes om dat gevoel van harmonie te versterken. Dat het niet allemaal vlekkeloos gezongen is siert ze. Men weet donders goed dat The Beach Boys aan perfectionisme ten onder ging. Everyone Smiles heeft iets natuurlijks, oprecht eerlijk, met zelfs een mespunt aan The Beatles psychedelica.

Nostalgisch Start Again weg zwijmelen. Herfstachtige kilte heeft zijn effect op de neerslachtige stemming. Het zorgeloze zomer besef krijgt een broeierig vervolg van leegte en eenzaamheid. The Maureens maken zich niet zozeer voor een nieuwe lente klaar, maar verlengen juist het Indian Summer optimisme. Het lijkt net alsof The Maureens weer aan het begin van hun carrière staan en dat prille speelplezier opnieuw uitstralen. Eigenlijk moeten we met z’n allen dat positivisme vasthouden. Everyone Smiles straalt het gemoedelijke “laten we eens wat aardiger tegen elkaar gevoel” uit. Stand Up! zoekt het geluk dicht bij huis. De echte wereldverbeteraars zijn de onzichtbare helden die niet grote bergen verzetten, maar degene die klein hun steentje bijdragen. Om de maatschappij draaiende te houden moet je voor de zwakkeren opkomen. Hendrik-Jan de Wolff zet alles in werking om deze idealistische gedachtegang vast te houden. Die lach op het gezicht is een pure noodzaak, zelfs als je ernstig kritisch je blik verrijkt.

Toch geldt bij The Maureens ook dat ze zichzelf uit een diep pandemie dal omhoog werken. Het melodramatische Sunday Driver geeft de keerzijde van die slopende dagen in stilte weer. Alsof je alleen die zwaarte draagt en met veel moeite de motor draaiende houdt. Rainy Days druilerigheid, het heimelijke verlangen om dat isolement te verbreken. Lastige tijden, waarbij de cultuursector monddood met opgelegd zwijgrecht van de zijkant toekijkt. De triestheid van mechanische strijkers in Do You, het surrogaatmiddel om de warmte te vervangen. Tijdens het opnameproces is de studio van Frans Hagenaars de thuisbasis van The Maureens. Wees welkom, dan gaan we samen aan de slag. Hendrik-Jan de Wolff richt zich op het schrijverschap en doet hard zijn best om het allemaal zo eenvoudig treffend te laten klinken. Ja, dan versta je het vak. Je mag weer gewoon fade outs gebruiken als het verhaal verteld is, ouderwets rammelen, onbevangen soleren en de oefenruimte uitwonen. En zo hoort het ook.

Er zit een typerende saamhorigheid in Everyone Smiles, die je tevens bij het eerdere werk van Frans Hagenaars met Johan, Caesar en Daryll-Ann terug hoort. Is het oer Hollandse gezelligheid, of juist Hollandse nuchterheid, of een combinatie van beide? Misschien is het daarom wel allemaal zo puur naïef. Alison blijkt gewoon het dromerige Liesje van om de hoek te zijn, het buurmeisje waar je heimelijk verliefd op bent. High & Dry on the Backseat veiligheid, met het gezin onderweg naar een zuidelijke vakantiebestemming. Motherless Bird, Only Child, de eerste stappen naar zelfstandigheid in de grote studentenstad. Warning Sign, de wijze lessen die je van huis uit meekrijgt, maar welke je de eerste stapavond al vergeten bent. Het kost The Maureens 2,5 jaar om zich te hervinden, waarna ze zelfverzekerd de voorfase achter zich laten. Lost & Found, jezelf wegcijferend afzonderen en herboren terugkeren. Uiteindelijk overwint in Fell In Love de liefde voor muziek alle ellende en schenkt deze er genoeg frisheid voor terug. We pakken de dagelijkse gang van zaken op en kijken de toekomst lachend tegemoet. Everyone Smiles, meer heb je niet nodig.