Het tweede album van de Utrechtse Maureens is een pakkende, vlekkeloze popplaat vol harmonie. Rijk gevulde songs met veel aandacht voor de vocalen. Pittig maar nergens hard of overvol; The Maureens zweven soepel de speakers uit.

Bang The Drum is een opvallend homogeen album. Met twaalf harmonieuze Westcoast- en indiepopsongs is de plaat ook ruim voldoende bedeeld. Hoogtepunten aanwijzen valt nog niet mee; zoals er nauwelijks zwakke broeders zijn, zo zijn er ook geen echte hoogvliegers te onderscheiden. Laten we toch een poging wagen: met de single Heartbreak opent het album prima en het hierop volgende Catch Me When I Fall is zonder meer een van de beste songs van de plaat. Tijdloze, meerstemmige uptempo pop. Zonnig met een paar grijze wolken in de buurt. Zodoende opent Bang The Drum met een lekkere dubbelslag.

September is langzaam en meeslepend. Steelgitaar en orgel kleuren dit sfeerstuk. De melancholie van het uptempo George’s Street klinkt pakkend en fraai. Bloom is een onberispelijke song vol fijne koortjes, gelardeerd met een bijpassende gitaarsolo en open passages, vormgegeven door de piano.

De referenties van The Maureens liggen er aardig dik bovenop: Big Star, Beach Boys, Teenage Fanclub, Johan, Posies, Byrds en ga zo maar door. Dat zijn natuurlijk klinkende namen uit de hogere regionen van de popgeschiedenis. Om zich enigszins te kunnen meten met deze bands zullen The Maureens in de toekomst het experiment, het verrassingselement en het ruwe randje wel meer moeten toelaten.

Op het einde van Bang The Drum vormt het korte Sail Away nog een fraaie bonus. De band neemt gas terug, produceert nog eenmaal de mooiste vocalen harmonieën om vervolgens het doek te sluiten.