Geen EP, maar ook geen volledige plaat: Portico: is een spacy, dromerig mini-album. Volgens zanger Philip Ekström van The Mary Onettes moet de luisteraar het album zien als een soort spirituele zoektocht naar de ‘nietsheid’. Oude fotoboeken en een fascinatie voor science fiction vormden de inspiratie voor de plaat.

Het ruimtelijke, althans wat je daarmee zou kunnen associëren, hoor je dan ook duidelijk terug. Elk nummer bestaat uit een muur van trancy keyboardlagen, eenvoudige percussie, elektronische invloeden en – op afsluiter Portico: 2014 na – wazige echozang. Dreampop met reden. Denk aan het album Days van Real Estate en je hebt een globaal idee onder welke stijl je Portico: kunt scharen. Het is de indiemuziek die door sommige mensen als hip zou kunnen worden beschouwd. Het is de independent music met het gladde imago eromheen.

Toch weet Portico: nergens echt de aandacht te trekken. Misschien zou het nog werken als achtergrondmuziek op een avondje hasj roken, want verdwalen in de leegte en de nietsheid doe je absoluut. En dat is precies het probleem: na verloop van tijd vergeet je bijna dat je muziek aan het luisteren bent door de eentonigheid en moeiteloze overgang van de nummers. Het weet niet te verrassen, is weinig interessant en verdwijnt snel uit de gedachten.

Openers Silence is a gun en Naive Dream zijn misschien nog wel de origineelste nummers op de plaat met aardige melodielijntjes die toch wel even in het achterhoofd blijven hangen. Daarna weet het album wel tracks af te leveren die prima in elkaar steken, maar echt genieten of mee worden gevoerd naar een andere planeet zit er niet meer in. The Mary Onettes zijn er op Portico: in geslaagd een ruimtelijke en tijdloze sfeer neer te zetten. Het leent zich goed voor achtergrondmuziek op een huisfeestje tijdens de late uurtjes en enkele verkennende luisterbeurten, maar daar houdt het wel mee op. Geslaagd in nietsheid, gepromoveerd op een voortstuwende science fiction sound.