Met The Nihilist levert de Australische zanger en multi-instrumentalist Liam Finn alweer zijn derde album af. Deze experimentele plaat zit boordevol verrassingen. Het is echter de vraag of dat altijd leuke presentjes zijn.

Opener Ocean Emmanuelle trekt de luisteraar lekker het album in. Subtiele oceaangeluiden onder gelaagde synthesizermelodieën en rustige drums zorgen voor een dromerige sfeer. Ook zeker niet in de laatste plaats door de lichtelijk hese stem van Finn.

De van oorsprong singer-songwriter staat bekend om zijn experimentele manier van werken. Hij maakt vaak gebruik van een loop station waarmee hij over verschillende opnames heen kan spelen en dus in staat wordt gesteld om van instrument te wisselen tijdens het opnemen. Zijn hoofdinstrumentarium bestaat uit de elektrische gitaar en het drumstel, maar ook de theremin en de 24-snarige cimbalom spelen een rol op zijn platen. Op The Nihilist maakt de creatieveling gebruik van maar liefst 67 instrumenten.

Titelnummer The Nihilist valt op door een ritmisch intermezzo vol Nintendo-geluiden waarbij de maat ver lijkt te zoeken, maar uiteindelijk weer mooi aansluit bij het basisritme. Interessant en meerdere luisterbeurten waard om de verschillende lagen te ontdekken.

Het album is aan de drukke kant. Een veelvoud aan geluidseffecten geeft de luisteraar soms een wat opgejaagd gevoel. Dat doet echter niet af aan de positieve punten: of het nu vervreemde, vrouwelijk gezongen, popsongs zijn (Snug as Fuck), melodierijke liedjes met pakkende refreintjes en commerciële potentie (Helena Bonham Carter, Burn Up The Road) of aparte elektronische deuntjes vol drukke ritmes (Miracle Glance, 4 Track Stomper, Wild Animal), The Nihilist weet van begin tot eind te boeien.

Minpuntjes blijven een overdaad aan geluidslagen op sommige tracks. Het geeft het idee dat Finn simpelweg te veel op één album wilde proppen. Desalniettemin een sterke en interessante plaat. Hoogtepunten zijn Ocean Emmanuelle, Helena Bonham Carter, Burn Up The Road en Wild Animal.