Houdt het zeer gehypte The Last Dinner Party tegenover het overheersende gitaargeweld stand. Het uit Londen afkomstige vijftal is theatraler, bombastischer, zachter, vrouwelijker dan alles wat op dit moment op alternatief gebied uitkomt. Logisch, want in The Last Dinner Party is geen ruimte voor mannen, maar om hier over een feministische girlpowerband te spreken gaat mij net te ver. Zangeres Abigail Morris, bassist Georgia Davies, toetsenist Aurora Nishevci en de twee gitaristen Lizzie Mayland en Emily Roberts tekenen al bij het grote Island records voordat debuutsingle Nothing Matters verschijnt. Dan moet het vertrouwen wel erg groot zijn. Ze bouwen met verschillende drummers een indrukwekkende live reputatie op, al ziet het er naar uit dat Rebekah Rayner zich definitief bij het gezelschap voegt.

Wat maakt Nothing Matters dan zo’n geweldig nummer, of is het niet eens zo’n geweldig nummer? Zijn het de kwaadwillige woede uitbarstingen die de mierzoetigheid doorkruizen? Is het de bijna geschoold klinkende musicalstem van Abigail Morris? De hitgevoelige tegendraadsheid? Het geflirt met het ABBA nalatenschap? Of heeft men gewoon behoefte aan een goed uitziende stoere vrouwenband, het lang verwachte antwoord op The Spice Girls? Net als bij Lana Del Rey heeft het gevloek iets sensueels opwindends. Och, het is typisch Brits om de zoveelste belofte de hemel in te prijzen, en misschien moet ik ook overstag gaan voor deze barok met een hoog jaren zeventig glamrock en foute solerende rockgitaren gehalte. Valt bij Prelude to Ecstasy dan alles op zijn plek?

Prelude to Ecstasy staat tevens voor het gelijknamige The Nights Of The Proms achtige rijkelijk opgezette ouverture intro. Een kleine amuse om de smaakpapillen te stimuleren, waarna je vervolgens het hoofdgerecht voorgeschoteld krijgt. Prelude to Ecstasy is een klassiek muzikaal schilderij, welke door de moderne technieken herziend van kleur wordt voorzien. We poetsen het verleden weg en plamuren deze met een nieuwe dikke verflaag. Prelude to Ecstasy is een rockopera met de nodige sentimentele ballads over vrouwelijke bewustwording, liefdesverdriet, familiebanden en vriendschap. Een satijnzacht Victoriaans verkleedpartijtje met sprookjesachtige allure. Een opzet die ze tevens groot in de musical videoclip van Caesar on a TV Screen delen.

De kracht ligt in de eenheid van de girlpower samenzang waarbij al het vrouwelijke samenkomt. Eigenlijk begint het allemaal met de gothic track Burn Alive waar Abigail Morris de pijn van het overlijden van haar vader van zich afzingt. Pijn bestrijden door jezelf te pijnigen. Het zelf kastijdende Burn Alive is het eerste nummer wat The Last Dinner Party gezamenlijk uitwerkt, en waarin dus de basis van de band ligt. Deze gebeurtenis versterkt de band met haar moeder, iets waar ze zich in The Feminine Urge zeer bewust van is. The Last Dinner Party heeft tevens iets literairs evangelisch waarin de zeven hoofdzondes jaloezie, hoogmoed, onmatigheid, hebzucht, wellust, woede, luiheid samenkomen.

Caesar On A TV Screen bewapend zich met soulblazers en opwindende All Saints getinte vocalen. Op haar beste momenten pakt Abigail Morris je als een cabareteske Amanda Palmer van The Dresden Dolls in. Juist de meeste overtuiging hoor ik als ze kaal kwetsbaar On Your Side inzet. Een sprookjesachtige beladen song met sprankelende paarse regen pianopartijen. Bijzonder hoe de kerkelijke koorzang zich met de Albanese cultuur in het korte Gjuha mengt. Sinner onderscheidt zich met de sprekende postpunk gitaarakkoorden. Ze overtuigen mij het meeste met de duistere Mirror zwaarte waar op de achtergrond dreigende drums die diepte accentueren. Prelude to Ecstasy heeft een hoog nostalgisch donkerbruine plavuizen, zitkuil en oranje bebloemd Brabantia gehalte. The Last Dinner Party maakt hedendaagse indie glamcamp waarmee ze de grens tussen kunst en kitsch nivelleren.