Het is bijzonder dat een van de ruigste nieuwe lichting garagepunk bands van eind vorige eeuw zich in de studio van ABBA lid Benny Anderson opsluit om aan nieuw werk te werken. Krijgen we nu een retro plateauzolen glamrock discosound voorgeschoteld? Vergeet niet dat het Zweedse The Hives met hun vorige Lex Hives wapenfeit nog bij Queens Of The Stone Age frontman Josh Homme aankloppen, die de bonustracks onder handen neemt. Het lijkt allemaal een eeuwigheid geleden, en het is terecht dat dit zo aanvoelt. Na Les Hives volgt een tienjarig stilte hiaat. The Hives die met de speelse Hate to Say I Told You So jonge honden mentaliteit van hun tweede Veni Vidi Vicious plaat bloed ruiken en een te gekke novelty hit scoren waarmee ze vervolgens over de festivalweides denderen. De band van de twee Niklas Almqvist en Pelle Almqvist broertjes, in pak gehesen gestylde enfant terrible Ramones neefjes uit zweden, met Pelle Almqvist die met zijn vocale krachtinspanning aardig in de buurt van het stemgeluid van New Yorks Dolls boegbeeld David Johansen komt.

Na een viertal gelukstreffers volgt dus het enigszins teleurstellende Lex Hives. Gitarist Dr. Matt Destruction verlaat om gezondheidsredenen The Hives en wordt door gitarist Johan Gustafsson van het in de jaren negentig op de punkrock hype meeliftende Randy vervangen. Het levert echter geen albumvervolg op, na Lex Hives plaatsen ze zich stilletjes op de achtergrond en leven een vergeten bestaan. Bij de The Death Of Randy Fitzsimmons release worden ze groot als ware iconische helden aangekondigd. Een verspeelde status die ze moeten terugpakken. The Death Of Randy Fitzsimmons verschijnt op het eigen Disques Hives label, wat toch wel bewijst dat belangrijke platenmaatschappijen de interesse niet delen, en niet meer zozeer in het The Hives jongensverhaal geloven. Terecht? Zeker niet. The Death Of Randy Fitzsimmons haalt de mythische schijnbaar verzonnen Randy Fitzsimmons cultfiguur weer van stal. Is het toeval dat de oude werkgever van Johan Gustafsson dezelfde bandnaam draagt, het brengt je in ieder geval wel aan het twijfelen. Randy Fitzsimmons, de hit schrijvende manager die vanaf het begin in The Hives gelooft, en zich volledig voor deze rockers inzet.

Soms moet je een verhaal flink aandikken om jezelf te etaleren. De The Great Rock & Roll Swindle grap welke een eigen leven gaat leiden. Typische The Hives humor, Randy Fitzsimmons zal zich heus niet in zijn graf omdraaien. The Death of Randy Fitzsimmons neemt van dit fictieve personage afscheid, maar geeft tevens aan dat je in jezelf moet blijven geloven. De roze Ziggy Stardust kauwgumballendroom is als een Led Zeppelin uiteengebarsten. Op het moment van deze doorstart verkeerd The Hives op datzelfde startpunt als in de beginperiode, en moeten ze alles dus weer zelfstandig aanpakken en terugwinnen. The Hives zijn klaar voor de terugkeer en amuseren zich deze zomer als warmdraaiers van het Arctic Monkeys publiek. Een band die in dat vrijgevochten gat springt welke The Hives achterlaat en die dus wel die sterrenstatus verzilveren. Die tour erfenis hoor je weldegelijk in het meer complexe What Did I Ever Do to You? terug. Al zit het vooral muzikaal in hetzelfde vaarwater, tekstueel zijn ze er wel een groot aantal fracties van verwijdert. Zo loopt het nou eenmaal.

Ondanks dat ze dus die studio van ABBA vormgever Benny Anderson bewonen verkopen ze niet contractueel hun hardwerkende ziel aan de duivel. Dat de garagerockers alle vrijheid toegedeeld krijgen bewijzen The Hives wel als ze subliem met Bogus Operandi aftrappen. Zo, die opener hakt er in ieder geval met gestrekt been lekker in. Hoe fijn is het om daarmee gelijk al te overtuigen. De punkinjectie van oude rot in het vak Johan Gustafsson sluit perfect bij het donkere opgepompte metal geluid van gitarist Niklas Almqvist aan. Een kritische kijk op het hedendaagse verrotte sociale media circus, waar bedrog en manipulatie heersen. Je draait rondjes in je eigen stront, om uiteindelijk in die verraderlijke drijfzandmest te verdwijnen. Het cynisme maakt plaats voor verhard realisme, een aanpak welke misschien nog wel beter bij Pelle Almqvist past. Duidelijke taal, en zo is het.

Een perfecte warmloper voor de Trapdoor Solution sprint, een ontvlambare precisiebom waarmee The Hives hun oorspronkelijke thrashpunk verleden oppoetsen en bij de luisteraar flink de oren wassen. Jij hebt je problemen, fijn ik heb de mijne. Zoek het verder lekker zelf uit, maar val mij er niet mee lastig. Daadkrachtige lompe woorden, waarmee ze eigenlijk alleen maar aanduiden dat je met zelfredzaamheid verder komt dan als afgestudeerde therapeuten zich over jouw strubbelingen buigen. Recht in je gezicht, maar wel de waarheid. Countdown to Shutdown staat nog bij de pandemiebeperkingen stil. Uiteindelijk is iedereen gelijk, met dezelfde shit en maakt die hooggeplaatste maatschappelijk onafhankelijkheid positie geen bal meer uit.

Rigor Mortis Radio jaren vijftig bubblegum, de zeggingskracht van de radio is tot het doodse minimum teruggebracht. Tegenwoordig bepalen streamingdiensten de gemeten populariteit en vullen deze hun zakken met geld. Het croonende Stick Up bigband haakt tevens op die ongelijke afwegende machtspositie in. Two Kinds of Trouble pakt het opgelegde sociale rangorde verschil aan en bekijkt de wereld vanuit de onschuldige ogen van een zesjarige kleuter waarbij het begrip klasse discriminatie niet in zijn vocabulaire woordenboek voorkomt. Kinds of Trouble leunt sterk op de herkenbare gitaarakkoorden uit het verleden en zuivert de goedbedoelde vernieuwingspogingen. Ze bezitten dat identieke geluid nog steeds, waarmee ze de fans van vroeger dus zeker niet teleurstellen, al zijn die zeker wel met The Death Of Randy Fitzsimmons tevreden gesteld. Die gedurfde experimenteergekte zit wel in het overstuurde That’s the Way the Story Goes elektro glamrock, en de nietszeggende aanstekelijke cyberpunk gabbersurf van The Bomb maar daar blijft het dan ook bij.

Hey Ho Let’s Go, de Smoke & Mirrors informatiestress snelheidsduivel is een heerlijke meeschreeuwende ouderwetste punk anthem, welke het zeker tijdens concerten goed zal doen. Het Crash Into the Weekend handje geklap verlangt naar de zorgeloze weekenden, lekker zuipen tot je erbij neervalt om maandag in keurslijftenue weer de dagelijkse gang van zaken op te pakken. Step Out of the Way, Monday I Got Friday On My Mind. Nee de vermakelijke Zweden zijn nog steeds geen iconische helden, maar ook geen onbevangen stelletje lolbroeken meer. Vergeet het mindere Lex Hives, The Death Of Randy Fitzsimmons pakt vooral de draad van het leuke recht toe, recht aan Veni Vidi Vicious weer op, en daar ben ik dik tevreden mee.