Er zijn bands die na verloop van tijd anders gaan klinken, nieuwe muzikale invloeden door laten sijpelen, of een stijlverandering doorvoeren. Maar zelden heb ik het een band zo rigoureus horen doen als The Haunted. De band was sinds het in 2006 verschenen Dead Eye al wel bezig met experimenteren en liet daarbij haar trashroots verder naar de achtergrond verdwijnen, maar Unseen breekt definitief met haar verleden en laat veel experiment horen. Daarom heb ik deze cd heel veel luisterbeurten gegeven, voordat ik aan deze recensie ben begonnen.

Never Better is zwaar beïnvloed door nu metal en met name door Korn. Het refrein is zeer matig. Maar dat komt ook al door de storende regels Ashes To Ashes, Dust To Dust. No Ghost (het beste nummer van het album) en Dissappear gaan meer richting de groove metal van bands als Clutch, maar het zijn de gewaagde en zeer melodieuze zanglijnen van zanger Peter Dolving en koortjes die hier de aandacht trekken en heel verslavend werken. In Dissappear klinkt ook heel erg Tool in door en het afsluitende gitaarstuk is meer dan geweldig. Unseen is een minder geslaagd nummer. Het refrein is te glad. The City en Them zijn behoorlijk heavy songs met de meest agressieve vocalen die Peter Dolving aflevert. The Skull en het 50 seconden durende Ocean Park moeten het weer van de vocalen hebben.

Het couplet van All Ends Well is een favoriet van mij, helaas weten ze het nummer niet het juiste vervolg te geven. Done is ook weer een zeer sterk staaltje. Donker, log en zwaar, maar de zeer mooie zangbreak is de kroon op deze song. Op de versie die we bij WiM binnen kregen staan ook nog 3 bonustracks.

Unseen wordt duidelijk niet in dank afgenomen door de fans. De alles verschroeiende trash metal die hen zo geliefd maakte is volledig van de aardbodem verdwenen. The Haunted is een andere band geworden. Niet alle songs zijn geslaagd en bepaalde ideeën pakken beter uit dan andere, maar de band kan niet bestempeld worden als een sellout. Ik geef ze nog steeds het voordeel van de twijfel.