The Fuzztones zijn in Europa populairder dan in thuisland Amerika. Ik weet niet of dat in de afgelopen 30(!) jaar altijd al zo is geweest, maar in ieder geval is het de laatste jaren het geval.

Na zo’n lange carrière kan je verwachten dat de garagerock niet meer zo heftig is als het was. Ook Rudi Protrudi wordt een dagje ouder. Hij geeft het zelfs toe in het nummer Old. De vermoeidheid klinkt nog meer door dan op hun vorige met soul geïnjecteerde album Horny As Hell en de inspiratie blijkt ook voor het grootste gedeelte verdwenen.

Launching Sanity’s Dice en Invisible doen aan oude Stones denken, maar dan minder goed. Don’t Speak Ill Off The Dead klinkt als de Doors. Een opleving komt in het uptempo This Game Called Girl, maar helaas is deze van korte duur. Achter op de hoes staat een tekening van de bandleden met een kaars in hun hand. Het lijkt de nachtkaars van afsluiter Come To Me. De rock is van de garage verhuisd naar een aanleunwoning.