Als non-muzikant kijk je toch als buitenstaander met een gezond gevoel van jaloezie tegen leeftijdsgenoten aan, die wel die rock and roll kant opgaan. Tot halverwege de jaren negentig leeft de scene meer dan ooit en zijn in het zuiden namen als The Gathering en De Heideroosjes behoorlijk succesvol. Dennis Grotenhuis alias Denvis, haakt er met het Eindhovense Rockcity geweld van The Spades net wat later op in. Ondertussen zijn al deze helden van weleer vijftigers en hebben ze de rust gevonden of hervonden. Anneke van Giersbergen is mede door haar optreden in De Beste Zangers een bekende Nederlandse persoonlijkheid en brengt met een theatertournee werk van Kate Bush aan de man. Niels Duffhuës heeft tevens een verleden bij The Gathering en produceert al jaren melancholische folk, en Denvis maakt een doorstart in de uit de hand gelopen psychedelische indierock gelegenheidsformatie D Deadly waaruit het amusante Ronnie & Donnie weer voortkomt.

Ronnie & Donnie bestaat verder uit The Spades gitarist Roel Blommers, zijn drummende Pauw maatje Rens Ottink, toetsenist Thijs Schrijnemakers van Orgel Vreten en Ernst-Jan van Doorn, voormalig Mozes & The Firstborn bassist. Allemaal zwaargewichten dus, die onder de nieuwe naam The Föhns nu hun debuutplaat Better Man uitbrengen. Ze houden hierin de Ronnie & Donnie humor vast, maar geven er wel een serieuze twist aan.

Better Man staat voor een aantal kernleden voor de volwassenheid, misschien wel onbewust die befaamde vijftig jaar als monumentaal ijkpunt. De wilde haren zijn genivelleerd, vele jaren aan muziekliefhebberij komen hier samen. Een geolied gezelschap, welke de nodige podiumervaringen en speeluren delen, al lang niet meer op die befaamde 15 minutes of fame jagen, maar die vooral uitdragen dat het hardwerkende vak nog steeds puur genieten is. Denvis is alleen maar beter gaan zingen, en heeft zijn stoere machohouding gedeeltelijk afgezworen. Deze rol is kenmerkend in The Spades, maar gelukkig groeit ook hij met zijn generatiegenoten mee. Een totaal andere tijd dus, met een totaal andere doelstelling.

Geen beukende recht toe recht aan zwaar rockende Motörhead riffs, maar subtiel gespeelde studentikoze gitaarakkoorden. Sterker nog, The Föhns hebben vooral veel raakvlakken met die dromerige Amerikaanse powerpop gitaarbands waar het tegendraadse meer Brits georiënteerde The Spades zich rond de eeuwwisseling zo hardnekkig tegen verzet. Ondertussen omarmt Denvis het muziekverleden als een herboren vriendschap en nodigt hij deze invloeden op de Better Man plaat uit. Beschouw Better Man dus vooral als een verrijkende blik, en niet als een egoïstisch zelfbeeld.

In de Better Man titeltrack pakt het gezelschap gelijk breed uit, met een adembenemende gastrol van saxofonist Bertus Borgers van Sweet d’Buster die in het verleden al klassiekers als Herman Broods Still Believe en Golden Earrings She Flies on Strange Wings naar de hogere regionen blaast en hier gepast dromerig op dwarsfluit inhaakt. Toch is het vooral orkestleider Tijs Schrijnemakers die bescheiden met zijn orgelpartijen arrangement het fundament neerlegt en nogmaals bevestigt dat ieders inbreng van even groot belang is. De psychedelische spacende Better Man reprise is een bevredigende toegift.

Het sentimentele All Broke Down weerlegt die jaren negentig indiepop erfenis in een seventies glamrock badje met zelfs wat jaren tachtig hardrock uitspattingen. Noem een David Bowie, noem een T. Rex van Marc Bolan, noem een Axl Rose van Guns N’ Roses, maar noem hierbij ook de surfende Pixies gekte van Frank Black. Hier is het bastrombonist Mark Boonstra die er aangenaam doorheen toetert en die later ook nog eens verdienstelijk in The Park soleert. Talk It Over memoreert aan het vroeg jaren negentig werk waar grootheden als Bettie Serveert, Johan en Fatal Flowers naast The Posies en Sparklehorse schitteren. De spacende track leent zich prima voor een Friends achtige sitcom en klinkt door het recente overlijden van Matthew Perry actueler dan ooit. Talk It Over, lach de fouten in een Prodent glimlach weg, en herhaal eigenzinnig vervolgens dezelfde misstappen.

Het vergevende The Score intermezzo benut de studiomogelijkheden en is slechts een warmlopertje voor het semi akoestische lieve Donna. Donna herpakt het Better Man thema, een excuusbriefje voor het kinderlijke onvolwassen gedrag. Hier geldt slechts de wonderschone agressie in het ruige gitaarspel van Roel Blommers, hier gelden zelf opgestelde regels. Better Of On My Own, het zoetglanzende keerpunt. Wat is het eenvoudig om alles weg te lachen. Boetseer het in een liefdesliedje, en je komt er gemakkelijk mee weg. Vrouwen zijn hier gevoelig voor, emoties tonen geeft veelal een positief effect op het vervelende misgedrag.

Crazy Tao of Then heeft een vroeg Red Hot Chili Peppers achtige funk gestoordheid. Vintage lo-fi, bijna jamsessie achtig. Begrijpelijk dat deze op het laatste moment voor de albumrelease afvalt, al blijft de track via de sociale mediakanalen wel aan de plaat gekoppeld. Het Park sentiment is zo grijs als de neerbuigende Seattle bomen, die het grunge verleden met zich meedragen en gebukt onder die zwaarte bijna doormidden knakken. De uptempo Drive The Bus By countryfolk bevestigt nogmaals dat Eindhoven een uit de kluiten gegroeide plattelandsstad is, die vooral op de Phillips roemjaren meelift. Ontvluchten en terugkeren, terugkeren en ontvluchten. Eindhoven, het Detroit Motor City van Brabant. Het licht psychedelische Here & Around is overduidelijk op het radiopubliek gericht, maar dan wel voor degene die in de nadagen van Radio 3FM luisteren.

Jenny is waarschijnlijk wel de meest standaard song op de plaat, maar als je de achtergrond van Denvis een beetje kent, is het tevens de meest afwijkende track. Wie gelooft vijftien jaar geleden dat hij ooit zo’n commercieel liedje zal uitbrengen. Dit is spugen op het duivels graf, onomkeerbare heiligschennis. Wat zou Dikke Dennis hiervan vinden? Het mag allemaal. Is dit lef, of is dit de fase waar je als vijftiger in verkeert, terugkeert? Ik neig zelf naar dat laatste. Denvis koppel ik eerder aan Black Sabbath dan aan The Beatles, maar bij So Special gaat de voorkeur toch overduidelijk naar die zomerse laatste niks aan de hand houding uit. Denvis maakt een plaat waarbij de gemiddelde The Spades liefhebber zeker achter zijn oren zal krabben. Een gedurfde zet, die ik in ieder geval zeker kan waarderen. Het volgende album mag in ieder geval wel weer stevig rocken!