The Darkness viel haast net zo hard als dat ze op waren gekomen. De band rond de extravagante spandex rocker Justin Hawkins liet voor het eerst van zich horen middels de EP I Believe In A Thing Called Love uit 2002 op het helaas gestopte, maar toen supergave Must Destroy label. Die EP alsmede een aantal memorabele shows deed Atlantic records besluiten Permission To land uit te brengen en met die plaat debuteerden ze volledig terecht in de hoogste regionen van de Britse charts. Ook in Nederland deden hun singles het terecht goed en stond de band toen ze voor de tweede keer naar ons land kwamen in uitverkochte zalen.

In 2005 kwamen ze met de veel te pretentieuze opvolger One Way Ticket To Hell waarin meer de Queen adoratie van Hawkins de boventoon ging voeren. Het album ontbeerde de energieke en vrolijke hardrock die het debuut zo geweldig maakte. Verslavingen, ruzies en frustraties deden de rest en in 2006 viel het doek. Hawkins ging in rehab en bracht in 2008 met onder de naam Hot Leg het behoorlijk leuke Red Light Fever uit dat naar mijn idee de schappen van een Nederlandse platenzaak niet eens heeft gezien.

Een jaartje geleden kwam het nieuws dat The Darkness weer in oude bezetting bij elkaar bleek te zijn en met Hot Cakes hebben ze zowaar een nieuw album in handen.

Gelukkig is de band nog steeds over de top en is hun liefde voor jaren 80 glamrock niet verdwenen. Voor velen zal het weer over de rand zijn, zoveel kitch is er op deze cd te ontdekken, maar ik begin ‘m toch steeds leuker te vinden. Mega singles als mogen dan ontbreken, maar dat zegt niets over de kwaliteit van deze plaat. Geen herhalingsoefening of vermoeidheid te ontdekken. Hot Cakes is fris, heft een rauwere productie dan de vorige albums en bijzonder goed geschreven.

Everybody Have A Good Time is een soort mix tussen Queen en AC/DC, pakkend, strak en een weergaloze rocker. Misschien wel het beste nummer van het album. Maar ook Concrete beukt lekker door. Klasse party hardrock. Met het humoristische Every Inch Of You nemen Hawkins zich zelf en de bandgeschiedenis op de hak en Street Spirit is een hysterische Radiohead cover. 40 minuten party hardrock alsof we weer zo’n 30 jaar terug in de tijd gaan.

Niet zo verpletterend als Permission To land, maar vele malen beter dan One Way Ticket To Hell.. The Darkness is terug, dat is overduidelijk.